"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Jasełka 13. XII.1981. Stan wojenny wg płk. Mazguły

Ciemna, mroźna noc stanu wojennego ma się ku końcowi. Wstaje kolejny dzień, dzień wytężonej pracy w obronie demokracji i socjalistycznej praworządności. Dzień walki w obronie zdobyczy klasy robotniczej, inteligencji i polskiego chłopstwa. Ze SKOTA stojącego na rozwiedleniu dróg, dowodzonego przez płk. Mazgułę dochodzą strzępy rozmów

Płk. Mazguła - Zimno wam chłopcy ?

Chłopcy - A gdzie tam obywatelu pułkowniku. Ciepło nam.

Płk. Mazguła - gdyby było zimno to powiedzcie, zadzwonię do MPEC-u żeby podpięli rurę CO.

Chłopcy - Pod obywatelem pulkownikiem służyć to lepiej jak u mamy. Kulturka dochowana.

Na zewnątrz słychać skrzypienie robociarskich butów o zmrożony śnieg.

Chłopcy - Pułkowniku, czy możemy sprawdzić kto idzie?

Płk. Mazguła - Sprawdźcie, ale załóżcie czapki i szaliki, bo mi się tu poprzeziębiacie.

Chłopcy wychodzą ze SKOTA

Chłopcy - Stój kto idzie ?

Robotnicy - A goowno was to obchodzi ! Buda !

do SKOTA szweje !

Chłopcy pospiesznie nikną we wnętrzu SKOTA

Chłopcy - Obywatelu pulkowniku, to robotnicy idą i mówią, że goowno nas to obchodzi gdzie oni idą.

Płk. Mazguła - Ja sprawdzę, tu potrzebny talent mediacyjny i cechy dowódcze.

Chłopcy - Niech obywatel pułkownik założy czapkę i szalik. Jeszcze nam się dowódca przeziębi.

Pułkownik Mazguła wychodzi ze SKOTA

Płk. Mazguła - Stój, kto idzie ?

Robotnicy - A goowno ciebie to obchodzi

Płk. Mazguła - Panowie ! Panowie ! Dochowajmy jakiejś elementarnej kultury. Jesteśmy Polakami, nasz wspólny dom to Polska.

Robotnicy przestępują z nogi na nogę, są zmieszani słowami płk. Mazguły. Skrzypienie śniegu narasta.

Płk. Mazguła - Panowie, zimno jest. Poprzeziębiacie się. Zapraszam do SKOTA, do ciepłego. Skonfudowani robotnicy, jeden za drugim wchodzą do wnętrza transportera.

Płk. Mazguła - Kawa ? Herbata ? Tartinki ?

Robotnik nr 1 - Ja poproszę kawę, jeśli macie enerdowską " Robustę " To ja chętnie.

Robotnik nr 2 - A ja poproszę " ekspresową " mocną, jeśli można dwie saszetki i podwójny cukier.

Robotnik nr 3 - Macie tartinki na kruchym spodzie ? Z moskalikiem i odrobina kawioru i dla dekoracji oraz przełamania koloru, poproszę z czerwoną, marynowaną papryczką.

Płk. Mazguła - Chłopcy uszykujcie nam małe co nieco, trochę za wcześnie na śniadanie, ale skoro panowie idą na pierwszą zmianę to dla dobrego towarzystwa i kowal daje się powiesić.

Robotnik nr 3 - A goowno ciebie obchodzi na którą zmianę idziemy !

Płk. Mazguła - Panowie! Panowie ! Prosiłem o dochowanie kultury, my do was z tym co najlepsze, z kulturą, czym chata bogata, a wy w nas słowem jak mutrą.

Robotnik nr 1 - Marian, querwa ! Uspokój się, nie widzisz, ze gość jest w porządku. Gdyby wszyscy tacy byli.

Robotnik nr 2 - Na strajk zmierzamy obywatelu pułkowniku do naszego zakładu macierzystego.

Płk. Mazguła - Dobrze, ale bez śniadania was nie puszczę. Proszę już gotowe, herbata, kawa, tartinki. Posilcie się. Smacznego.

Robotnicy - DZIĘ - KU - JE - MY !

Płk. Mazguła - Panowie, tylko proszę o jedno, na zakład wejdźcie bramą nr 3, na " jedynce " i " dwójce " porządku pilnują mjr. Kozoduj i kpt. Spyrka. Cholerni służbiści, mogą sprawdzać legitymacje pracownicze i obuwie BHP. Jeśli coś się nie spodoba, nie wpuszczą na strajk. Jedzcie, jedzcie panowie. Czym chata bogata...

Po obfitym posiłku robotnicy opuszczają gościnne i przytulne wnętrze SKOTA.

Robotnicy - Bóg wam zapłać za gościnę

Płk. Mazguła - Poczekajcie chwilę. Proszę weźcie jeszcze papierosy, będzię wam się pewnie chciało podczas strajku palić... i niech Bóg was prowadzi. Pamiętajcie na zakład przez " trójkę "

Robotnicy odchodzą pośród skrzypienia śniegu. Z oddali dochodzi dźwięk syren wzywający do strajku.

" Nie powiem, oczywiście były tam bijatyki, jakieś ścieżki zdrowia, ale generalnie najczęściej jednak dochowano jakiejś kultury w tym wszystkim, w tym całym zdarzeniu. Ja przeżyłem już stan wojenny, byłem już dorosłym oficerem i nie pamiętam, żeby po ulicach działy się jakieś dziwne rzeczy, jakieś szczególne prześladowania. Pamiętam jednak, że zarówno generał Jaruzelski jak i cała jego ekipa w sposób dobrowolny (...) oddał władzę w sposób pokojowy. To jest dowód na to, że naród był wspólnie ze sobą, że byliśmy razem. Nie wolno teraz pokazywać, kto był większym albo mniejszym - jak to zostało określone? - oprawcą. Gdzie są ci oprawcy? Oprawcami są ci, którzy dzisiaj dalej dzielą Polaków. To są oprawcy, oprawcy, którzy w sposób niekontrolowany szykują wojnę jednych z drugimi, jednego sortu na drugi sort".
https://www.salon24.pl/u/siukumbalala/918417,jaselka-...

Nasza pechowa 13

Niektórych nadal zadziwia fakt, że w ocenie stanu wojennego polskie społeczeństwo jest podzielone, choć wydawałoby się, że każdy, kto ma serce i wątrobę powinien potępić ten bandycki akt stłamszenia społeczeństwa. Są dwa podstawowe powody:

Oczywistą bujdą jest, że społeczeństwo w tak zwanych „czasach Solidarności” było bardziej zjednoczone niż dzisiaj. Owszem, płaskie pod względem dochodów, ale i wtedy podstawą władzy były szerokie beneficja, na dodatek utrwalone przez dziesięciolecia rządów kacapskich namiestników. Dla nich wszystkich stan wojenny był zbawieniem, a w perspektywie okazał się zbawienny nawet dla ich potomków, przenosząc i potęgując korzyści wynikające z nadanego im przez komunę statusu społecznego do czasów współczesnych.

Po drugie ludzie mają skłonność do tworzenia mitów i nadal wierzą, że Jaruzelski zaprowadził porządek, choć tak naprawdę po 13 grudnia zapanował w Polsce szczery już burdel. Upadek gospodarki oraz rozkład państwa przyspieszył, a z perspektywy władzy jedyną korzyścią było pokazanie społeczeństwu, gdzie jego miejsce. Lęk, który wówczas zaszczepiono nie rozpłynął się w powietrzu do dzisiaj. Choć w wyborach prywatnych bywa różnie, ogólna myśl, że lepiej siedzieć cicho nadal ma zadziwiająco wielu wyznawców, podobnie jak przekonanie o koniecznej podległości wobec sił zewnętrznych wobec Polski.

Swoje zrobiło też przydawanie po 1989 roku czołowym przedstawicielom dawnej Solidarności cech heroicznych, co nie wytrzymało konfrontacji z nową rzeczywistością, rodząc godną Sobakiewicza myśl, że prawdę mówiąc wszyscy świnie. Zresztą, jeśli posłucha się wypowiedzi dawnych opozycjonistów marzących o zaprowadzeniu w Polsce na nowo swoich porządków, najlepiej w przymierzu z resztkami dawnej „komuny” można odnieść wrażenie, że zwalisty bohater powieści Gogola i jego opis rosyjskiej małomiasteczkowej elity jest jak najbardziej aktualny.
https://www.salon24.pl/u/jpj/918369,nasza-pechowa-13