Dane pedofilów i gwałcicieli pochodzących z Mińska

Nie ma zgody na propagowanie pedofilii – z tym zgodzi się zarówno prawica, jak i lewica… Czy aby na pewno? Jeszcze w latach 90. seks dorosłych z dziećmi, zwłaszcza mężczyzn z chłopcami, uchodził za rzecz niegroźną i wręcz modną. Ta propaganda może wrócić. Z dramatyczną naocznością przekonują o tym standardy WHO, które miałyby stać się teraz podstawą edukacji seksualnej w Warszawie.



Niebezpieczne „standardy” WHO w Warszawie

Gdy w lutym tego roku prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski podpisał Kartę LGBT+ konserwatyści słusznie podnieśli wielkie larum. Wszystko za sprawą charakteru „edukacji” seksualnej, jaką Karta poleca prowadzić w stołecznych szkołach i przedszkolach. Dokument zakłada, że warszawskie dzieci poznawać będą sprawy związane z cielesnością i seksualnością tak, jak ujmują je wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Pobieżny nawet rzut oka na treść tych wytycznych sprawia, że każdemu cywilizowanemu człowiekowi włos jeży się na głowie. Kilkuletnie zaledwie dzieci mają dowiadywać się, jak czerpać przyjemność z masturbacji i uczyć się o „różnorodności tożsamości płciowych” i tęczowych rodzinach. Nieco starsi uczniowie będą z kolei uczeni decydowania, czy podejmować kontakty seksualne – oraz nawiązywania relacji z innymi ludźmi celem odbywania „bezpiecznych i przyjemnych” stosunków seksualnych. W tym kontekście naturalnie pojawiły się zarzuty o torowanie drogi pedofilom. Przedstawiła je między innymi małopolska kurator oświaty, Barbara Nowak. Warszawskie władze twierdzą, że prawica przesadza i zmyśla, a o żadnej pedofilii nie ma mowy. Wiceprezydent Paweł Rabiej posunął się nawet do grożenia sądem tym, którzy będą „zrównywać społeczność LGBT z pedofilią”.



Gdzie się podziali promotorzy pedofilii?

O „zrównywaniu” w dosłownym sensie nie ma mowy. Nikt nie twierdzi przecież, że każdy homoseksualista jest pedofilem. A jednak zamykanie oczu na związku między społecznością gejowską a promocją pedofilii byłoby zwykłą głupotą, podobnie jak udawanie, że zachęcanie nieletnich do podejmowania stosunków seksualnych nie jest na rękę różnym zwyrodnialcom. Jeszcze w latach 90. zarówno w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych środowiska prohomoseksualne zupełnie otwarcie głosiły postulaty, za których podniesienie dziś każdy zostałby zlinczowany. Seks dzieci z dorosłymi, zwłaszcza chłopców z mężczyznami, przedstawiany był w licznych artykułach prasowych, publikacjach książkowych czy nawet reklamach jako rzecz nie tylko niegroźna, ale nawet godna upowszechniania. Warto zadać sobie pytanie, gdzie podziali się wszyscy promotorzy pedofilii, którzy kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu marzyli o zniesieniu jakichkolwiek barier prawnych w kontaktach erotycznych z dziećmi? Radykalnie zmienili poglądy? A może raczej jedynie strategię?



Wstyd po amerykańsku

Problem propagandy pedofilskiej w Stanach Zjednoczonych naświetliła dobrze amerykańska autorka Mary Eberstadt. W Polsce ukazała się w tym roku jej książka „Adam i Ewa po pigułce. Paradoksy rewolucji seksualnej”. Jeden z rozdziałów tej wydanej w USA w 2012 roku pracy jest poświęcony w całości zagadnieniu oswajania odbiorców prasy i mediów z czynami pedofilskimi. Eberstadt jest znawczynią tematu; wcześniej, w latach 1996 i 2001, opublikowała na łamach neokonserwatywnego tygodnika amerykańskiego „The Weekly Standard” dwa obszerne artykuły, w których w niezwykle wymownych i dosadnych cytatach przedstawiła problem pedofilskiej propagandy. Co ciekawe, według autorki w Stanach Zjednoczonych w dziesięcioleciach po rewolcie ‘68 roku nienaruszone praktycznie pozostało tabu seksu dorosłych z dziewczynkami. Zboczeńcy domagali się raczej uznania za dopuszczalne stosunków między mężczyznami a dorastającymi chłopcami. Próbowano przekonać opinię publiczną, że część nieletnich, odkrywając swój rzekomy homoseksualizm, sama pożąda takich kontaktów i nie należy tego zabraniać, bo nie ma w tym nic szkodliwego. Zainteresowanych szczegółami czytelników odsyłam do oryginalnych tekstów Mary Eberstadt, dostępnych za darmo na łamach internetowego wydania„The Weekly Standard”. Tu opiszę skrótowo kilka przytoczonych przez nią przykładów pedofilskiej propagandy. Proszę trzymać się mocno.



Chłopcy jako drapieżnicy

W latach 90. w „New Republic” opublikowano artykuł pod tytułem „Sokolątko”. Tym rzeczownikiem określano chłopców wykorzystywanych przez pedofili. Autorzy sugerowali, że w seksie męsko-dziecięcym to właśnie dzieci są „drapieżnikami”. W tekście solidaryzowano się z członkami Północnoamerykańskiego Stowarzyszenia Miłości Mężczyzn i Chłopców (NAMBLA), poddanymi wówczas krytyce ze strony konserwatystów. NABMLA to aktywna do dziś (sic!) organizacja powstała w 1978 rok. Do 1994 była częścią Międzynarodowego Stowarzyszenia Lesbijek i Gejów (ILGA), skąd wyrzucono ją dopiero pod presją ONZ (to „à propos” braku związku między pedofilią a homolobby). W gruncie rzeczy krok ten mógł zadziwiać. Fakt wyrzucenia NAMBLA z ILGA mógł zaskakiwać jako… „nienaukowy”. Narracja wielu przedstawicieli świata medycznego była bowiem wówczas propedofilska. Jak referuje Eberstadt, jeszcze w 1998 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) pisało w wydanym przez siebie biuletynie, że seksualne wykorzystywanie dzieci wcale nie musi być dla nich szkodliwe. Zaproponowano, by nie mówić już o „sprawcy” i „ofierze”, jeżeli tylko nieletni zgodził się na obcowanie. Wówczas należy pisać po prostu neutralnie o „seksie dorosłego z dzieckiem”. APA jest tym samą organizacją, która w roku 1973 uznała homoseksualizm za „orientację”, a nie, jak dotąd „dewiację”, co było w gejowskiej propagandzie bardzo istotnym przełomem ułatwiającym późniejsze triumfy legislacyjne w krajach zachodnich...



Calvin Klein i Vanity Fair

Artykuł w „New Republic” nie był żadnym wyjątkiem. Popularne w Stanach czasopismo „Vanity Fair” opublikowało w roku 1995 tekst, w którym usprawiedliwiano działania homoseksualisty i pedofila, Larry’ego Lane’a Batemana. Mężczyzna trzy lata wcześniej został prawomocnie skazany za nagrywanie pod prysznicem chłopców, wstawianie takich ujęć do filmów pornograficznych i dzielenie się treściami pedofilskimi z innymi zboczeńcami. W „Vanity Fair” twierdzono, że ofiarą były nie nagrywane przez pederastę dzieci, ale on sam właśnie; swoich czynów miał bowiem dopuszczać się wyłącznie na skutek negatywnej społecznej oceny homoseksualizmu.



Prasa to nie wszystko. Podobnie występne treści bywały też obecne w reklamach. Eberstadt opisała kampanię reklamową firmy odzieżowej Calvin Klein z 1995 roku. W filmach prezentujących ubrania pozowali półnadzy nastoletni chłopcy, w pozach budzących erotyczne skojarzenia. Z offu ich urodę oceniał męski głos – należący do blisko 60-letniego Lou Maletty, szefa jednej z nowojorskich organizacji gejowskich, aktywnego też w biznesie związanym z homoseksualną pornografią.



„Miłość międzypokoleniowa”

Pedofilską propagandę szerzono w Stanach Zjednoczonych także w książkach. W 1991 roku wydano pracę „Męska intymność międzypokoleniowa: Perspektywy historyczne, społeczno-psychologiczne i prawne” pod redakcją Holendra Edwarda Brongersmy. Oto przykładowe wyimki z abstraktów artykułów w tej książce: „Pedofilia jest zawsze uznawana przez większość społeczeństwa jako forma seksualnego wykorzystywania dzieci. Tymczasem analiza osobistych relacji składanych przez pedofilów sugeruje, że te doświadczenia mogą być rozumiane w różny sposób”; „Przemoc bardzo rzadko występuje w pedofilskich relacjach z chłopcami. Oddziaływanie może być silne w długotrwałych związkach; może być zdrowe lub niezdrowe”. Praca bazowała na dwóch numerach „American Journal of Homosexuality” z 1990 roku, które poświęcono rozważaniom nad „męską międzypokoleniową miłością”. Ich redaktorem był John P. DeCecco, cytowany w wyżej wymienionej pracy w kontekście chwalenia „niezwykle odżywczej relacji”, jaka może być jakoby rezultatem kontaktu pedofila z chłopcem.



Read more: http://www.pch24.pl/czy-pedofilia-bedzie-modna-,66...

http://polityczek.pl/facebook/12027-mafijna-solidar...
MAFIJNA SOLIDARNOŚĆ KLERU". SENYSZYN O POCHÓWKU PAETZA W KATEDRZE
Prof. Joanna Senyszyn skomentował plan pogrzebu duchownego Juliusza Pateza. Arcybiskup Kościoła katolickiego oskarżany o molestowanie nieletnich ma być pochowany w poznańskiej archikatedrze.

"Juliusz Paetz, zmarły arcybiskup senior, zostanie pochowany w archikatedrze w Poznaniu. Taką informację podała kuria archidiecezjalna" - informuje dziennik Super Express.

- Sposób załatwiania sprawy pogrzebu abp Juliusza Paetza doskonale pokazuje styl działania polskiego Kościoła. Nieliczni mają odwagę powiedzieć prawdę i domagać się oceny nie tylko działań arcybiskupa, ale też oceny bronienia go, ukrywania wydarzeń, a także braku reakcji wielu kluczowych postaci polskiego katolicyzmu. Inni wolą udawać, że go nie było, że trzeba go ukryć, ale tak, żeby przypadkiem nie ujawnić, że coś z nim jednak było nie tak, że coś nie tak było z Kościołem w Polsce. A zatem chowa się go w archikatedrze, ale z boku, tak żeby nikt nie widział. A obrządek ma charakter ściśle prywatny. Ale dlaczego tak się robi? Jakie są powody? Tego nikt nie mówi. Dlaczego? Bo wszyscy wiedzą, że tamta afera nie byłaby możliwa, gdyby nie działania innych. A najgorsze jest to, że wielu wydaje się, że postawa ta pozwoli uniknąć skandalu. Otóż nie pozwoli. Udawanie, że król nie jest nagi, nie sprawi, że będzie on ubrany - komentuje pomysł pochówku Pateza w katedrze publicysta Tomasz Terlikowski.

OMERTA

Rysunek: Artur Krynicki.
Dziś dla użytkowników mojej strony- dwie wersje, do wyboru.
Tekst: Ewa Wanat.

Milion złotych - to dużo czy mało jako odszkodowanie za osiemnaście miesięcy piekła?
Za 549 dni i 549 nocy takich jak ta: „Siada przy stole i zaczyna jeść. Pytam: czy przywiózł mi ksiądz coś do jedzenia? Jestem bardzo głodna, od dwóch dni nic nie jadłam. Odpowiada: nie mam nic dla ciebie, przywiozę ci jutro wieczorem, ale tylko wtedy, jeśli będziesz grzeczna. Pytam, czy mogę się już położyć spać? Mówi: masz dużo czasu na sen, a teraz kładź się od ściany i czekaj na mnie, wykąpię się i przyjdę. Kiedy się kąpał, trzęsło mi się ze strachu całe ciało, bo wiedziałam, co mnie zaraz czeka, tak bardzo nie chciałam, żeby się obok kładł, tak bardzo chciałam, żeby ta noc już minęła, żeby było rano. Przyszedł, położył się obok i gwałcił mnie kilka godzin z przerwami.” A potem pojechał odprawić poranną mszę.
To relacja Katarzyny, ofiary księdza Romana B. z Towarzystwa Chrystusowego.
Czy milion złotych to dużo czy mało za kilkaset takich nocy 13-letniej dziewczynki?
Nawet nie milion, 300 tysięcy złotych wziął adwokat.
Zgodnie z wyrokiem sądu, zapłaciło Towarzystwo Chrystusowe. Katarzyna ma też od nich dostawać 800 złotych dożywotniej renty. Zakonnicy złożyli wniosek o kasację, chcą odzyskać pieniądze, nie poczuwają się do winy. Swojego kolegę, Romana B., już po skazaniu i odsiedzeniu czteroletniego wyroku, bronili przed wyrzuceniem z kapłaństwa. Głos Wielkopolski ujawnił ich list do Watykanu: „Przeszedł długą drogę nawrócenia, uznał winę i chciał odpokutować. Jego obecna sytuacja stanowi szansę dla rozwoju wiary. Wspólnota zakonna jest dla niego nieodzownym wsparciem w utrwalaniu przemiany i dążeniu ku dobremu".
W materiale TVN24 anonimowy Chrystusowiec oburza się, że ofiara dostała pieniądze, za które „można sobie cały świat objeździć”, a oni przez to nie będą mieli na chleb.

„Nie ma dnia, żebym nie musiała się mierzyć z falą hejtu – mówi Katarzyna, dziś dorosła kobieta, w nagraniu które umieściła na swoim profilu na fesjbuku. Profil ma nazwę „W dzieciństwie skrzywdził mnie ksiądz, teraz krzywdzi kościół katolicki”. To, co tam pisze to wyjątkowo bolesna lektura. Zabita za życia – tak mówi o sobie. Publicysta związany z radiem Maryja nazwał ją kurwą. W rodzinnej miejscowości Katarzynę opluwano, rzucano w nią kamieniami.
Pod koniec grudnia Sąd Najwyższy rozpatrzy kasację. W składzie znaleźli się sami związani z Kościołem sędziowie powołani przez nową KRS. Jeden po ujawnieniu tego złożył wniosek o wyłączenie go ze sprawy. Tylko on jeden.
Sprawa na długo może przesądzić o tym, czy kościół katolicki będzie w Polsce płacił odszkodowania ofiarom. Na razie ma gębę pełna frazesów o ochronie dzieci i sukcesy w skutecznym odwracaniu uwagi od swoich przestępstw przy pomocy nagonki na gejów i lesbijki. Jak pokazuje przykład innych krajów to nie będzie trwało wiecznie.
Chrystusowcy stosują mafijną zasadę omerty – przemilczenia zbrodni jednego ze swoich. W internecie można znaleźć film z ich rekolekcji. Wierni podchodzą do mikrofonu i „dają świadectwa wiary”. Młody człowiek z dredami, Paweł Kostowski, działacz Ruchu Czystych Serc, opowiada, że na fejsbuku zaczął pisać z pewną dziewczyną, że jest miła, ale strasznie go irytuje, że robi błędy. Po czasie zrozumiał, że jest niesprawiedliwy, bo wtedy kiedy inne dzieci czytały w szkole „Pana Tadeusza” ona była więziona i gwałcona przez jednego z Chrystusowców. Miała 12 lat, kiedy to się zaczęło i niecałe 13 kiedy ksiądz i lekarka związana z zakonem zmusili ją do aborcji.
Więcej nie udało mu się powiedzieć. Jeden z zakonników odebrał mu mikrofon, a wierni, żeby go zagłuszyć, zaczęli odmawiać różaniec.
Modlitwa jak knebel i jak obuch w głowę. Tą modlitwą gwałcili Katarzynę po raz kolejny.

PS. Już po opublikowaniu tego tekstu Michałkiewicz, ten który dziecko gwałcone przez księdza nazwał kurwą,a potem przegrał z Katarzyną proces o naruszenie dóbr osobistych, ujawnił jej prawdziwe dane. On zdaje się wierzy w piekło, więc będzie się w nim smażył.
Katarzyna napisała na swoim profilu: "Nie mam już siły z wami walczyć dalej. Jestem, dzięki wam wszystkim wrakiem człowieka, który boi się wejść na skrzynkę pocztową, bo przez ostatnie miesiące zalaliście mnie takim hejtem jak nigdy dotąd. Jako ofiara byłam i jestem gorzej traktowana niż moi oprawcy. Poddaję się! Mam już tego wszystkiego dość. Proszę się ze mną nie kontaktować w żaden sposób. Nie będę odpowiadać na wiadomości"

Rysunek: Artur Krynicki