Ruch 15 października

Igrzyska nienawiści i demontaż ambitnych projektów
Skończyło się to kompletnym fiaskiem wizerunkowym, gdy „zielona wyspa” oznaczała coraz większe kłopoty finansowe polskich rodzin i trudności rodzimego biznesu. A projekty infrastrukturalne, dotyczące choćby polskiej energetyki? Ruszyły z kopyta dopiero wtedy, gdy Polacy odsunęli PO od władzy. Niestety, choć dla wielu z nas to oczywista i dobrze zapamiętana sprawa, młodemu pokoleniu lewicowo-liberalne media skutecznie wmówiły, że Tusk jest gwarantem dalszego rozwoju Polski. Dziś za igrzyskami nienawiści koalicja 13 grudnia ukrywa prosty fakt: że zamierza zdemontować najambitniejsze projekty infrastrukturalne, jakie planował rząd Mateusza Morawieckiego. A niebawem ręka w rękę z unijnymi instytucjami zacznie wprowadzać politykę klimatyczną, która poważnie uderzy po kieszeni i zwykłych konsumentów, i zagrozi całym branżom polskiej gospodarki. Osłabiając ich konkurencyjność choćby wobec Niemiec, które spróbują wyjść z kryzysu również poprzez osłabienie konkurencyjności gospodarek narodowych ościennych państw.

Spójrzmy na to zagadnienie szerzej. Modernizacja we współczesnym świecie ma dwa oblicza. Jedno oblicze postępu dotyczy kwestii naukowych, technologicznych i infrastrukturalnych. Kto ma bardziej rozwinięte zaplecze naukowo-badawcze i kapitałowo-technologiczne, ten nadaje ton. W Europie zwykle wiąże się to też z lepszymi warunkami pracy i płacy – kraje oferujące tanią pracę są też krajami mniej innowacyjnymi, uciekają z nich nie tylko specjaliści, lecz także ludzie zdolni wykonywać fizyczną pracę wymagającą jednak pewnej technicznej sprawności.

Niemcy potrzebują taniej Polski

Nie jest przypadkiem, że na tym modelu (i rosyjskich tanich surowcach) zachodnie Niemcy zbudowały swoją potęgę gospodarczą na Starym Kontynencie jeszcze w czasach zimnej wojny. Rzecz jasna nasi sąsiedzi zza Odry potrzebowali, potrzebują i będą potrzebować czegoś więcej – tanich w obsłudze, lecz chłonnych rynków zbytu, a także tanich krajów – podwykonawców, oferujących sprawną i finansowo niezbyt wymagającą siłę roboczą. Polska była przez dekady takim krajem dla Niemiec. Ważne jest coś jeszcze – żeby taki kraj, pełniący rolę bliskich peryferii, nie miał zbyt dużych ambicji modernizacyjnych. Żeby nie chciał zagrozić jako konkurencyjna gospodarka narodowa interesom Berlina. I absolutnie nie wadził geopolitycznie interesom Berlina (niezależnie od tego, kto będzie tam rządził), który prędzej czy później będzie chciał wrócić do dobrych relacji z Moskwą. Choćby po trupie krajów Europy Środkowo-Wschodniej.

Jest też drugi rodzaj modernizacji – obyczajowo-społeczno-kulturowej. Mniej więcej od czasów oświecenia pełni on rodzaj swego rodzaju bata lub pretekstu wobec narodów i państw, które uważa się za „dziejowo upośledzone”. Warto przypomnieć, że rozbiory I Rzeczypospolitej usprawiedliwiano choćby potrzebą obrony dysydentów religijnych przed katolickim fanatyzmem – zarówno protestantów, jak i prawosławnych. Caryca Katarzyna, Niemka na carskim tronie, chętnie przedstawiała się przed francuskimi eseistami, trochę na wyrost nazywanymi filozofami, jako apologeta oświeceniowych reguł społecznych, do których rzekomo kompletnie nie dorośli zaściankowi, katoliccy Polacy. Dziś nowoczesność oznacza znacznie więcej – unijne reguły dotyczące kilku starannie wybranych mniejszości traktowane są jako nieledwie metafizyczne zasady społeczne, wobec których coraz trudniej jest podnosić jakąkolwiek krytykę. Także za cenę narażenia się na sankcje prawne i uciążliwe kary, angażujące aparat represji państwa. Taka nowoczesność i modernizacja jest dziś dobrze widziana przez polskie władze. I takiej nowoczesności i modernizacji przyklaskują brukselscy przyjaciele i przyjaciółki Donalda Tuska.