Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

Katolickie Państwo Narodu Polskiego. Co szykowali dla nas przedwojenni narodowcy?
ARTYKUŁ | 25.12.2016 | Autor: Daniela Wołos

,.Miłość bliźniego? Nadstawianie drugiego policzka? Nic z tych rzeczy. Polscy ekstremiści próbowali zbudować dyktaturę nie mniej bezwzględną od hitlerowskiej. Na dodatek twierdzili, że… dokładnie tak chce Bóg.

Funkcjonujący po dziś dzień, otwarcie faszyzujący Ruch Narodowo-Radykalny (potocznie: ONR „Falanga”) powstał w wyniku rozłamu w działającym od 1934 roku Obozie Narodowo-Radykalnym. Grupa pod przewodnictwem Bolesława Piaseckiego przewyższała radykalizmem inne grupy nacjonalistyczne.

Jej członkowie, tak zwani „bepiści”, będący zwolennikami „egoizmu narodowego”, wsławili się między innymi postulatami wprowadzenia na polskich uczelniach gett ławkowych i zasady numerus clausus. Ograniczenia liczby studentów pochodzenia żydowskiego, a także wizją stworzenia Polskiej Organizacji Akcji Kulturalnej, mającej na celu unarodowienie – „odżydzenie” – kultury polskiej.

Wizja narodowców spod znaku Falangi w pełni objawiła się dopiero w koncepcji Katolickiego Państwa Narodu Polskiego. Została ona ogłoszona i przyjęta podczas uroczystej mszy świętej, w czasie pielgrzymki ruchów narodowych na Jasną Górę w maju 1936 r. Postulaty KPNP sprowadzały się do zaproponowania ustroju totalitarnego, bazującego na… wierze katolickiej! Choć może wydawać się to paradoksalne, twórcy koncepcji nie widzieli między nimi żadnej sprzeczności.

,

Katolicki totali(tary)zm
Oparcie koncepcji KPNP na zasadach katolickich wynikało z charakterystycznej dla „Falangi” syntezy katolicyzmu z nacjonalizmem. Główni ideolodzy ruchu – Jan Ludwik Popławski, Zygmunt Balicki i oczywiście Roman Dmowski podkreślali, iż nadrzędnym spoiwem Polaków była, jest i musi być wiara katolicka. W ten sposób etyka narodowa stawała się de facto etyką katolicką. Jak pisał Dmowski:

Państwo polskie jest państwem katolickim. Nie jest nim dlatego, że ogromna większość jego ludności jest katolicką, (…) lecz państwo nasze jest państwem narodowym, a naród nasz jest narodem katolickim.

Przy tym to nie poszczególne jednostki, ale państwo miało być odpowiedzialne za zbawienie narodu – rościło sobie prawo do sprawowania władzy nad sumieniami obywateli poprzez ingerencję w każdą dziedzinę ich życia. Narodowcy zdecydowanie sprzeciwiali się ustrojowi demokratycznemu, uznając go za „żydowskiego bękarta XIX wieku”. Lekarstwem na całe „masońsko – żydowskie” nieszczęście Polski miało być wprowadzenie „porywającego masy do heroicznych wysiłków” katolickiego „totalizmu”.

, https://ciekawostkihistoryczne.pl/2016/12/25/katolickie-panstwo-...

Kasa, widzu, kasa



Patryk Vega mnie zaskoczył. Szczerze. Idąc na „Politykę”, nie spodziewałem się niczego dobrego, bo ostatnie lata twórczości tego reżysera, jak i zwiastuny jego nowego filmu nie pozostawiały żadnych złudzeń. Będzie — mówiąc delikatnie — nie najlepiej. A tu proszę! Siedzę, patrzę i nie dowierzam! Nie jest źle, nie jest słabo... Jest KATASTROFA! W założeniach reżysera film miał wstrząsnąć widzem. Mną wstrząsnął. Męcząco długi, bezmiernie nudny i przerażająco prostacki obraz nawet jak na Vegę.

Ani śmieszno, ani straszno. Zlepek scen na kanwie dawno już przebrzmiałych, zgranych tematów i wyświechtanych memów. Bez fabuły, bez polotu, bez pomysłu. Jeśli ktoś liczył na to, że ten film będzie gejmczendżerem przed nadchodzącymi wyborami — a tak był zapowiadany — to srodze musiał się zawieść. Nie, nie będzie i Patryk Vega doskonale o tym wiedział. Na co liczył, kręcąc „Politykę”? Odpowiedź jest prosta i oczywista — parafrazując słowa ś.p. Janusza Wójcika — „kasa, widzu, kasa".

Co, jak co, ale Patryk Vega potrafi w marketing. Wykradnięcie scenariusza, odmowa TVP reklamy filmu, montaż w Japonii, łapówka za przesunięcie premiery na inny, powyborczy termin. To wszystko przemyślane zabiegi, które miały grzać przed premierą atmosferę i przyciągnąć ludzi na sale kinowe. Grzały i ludzi przyciągnęły, choć pewnie nie w liczbie, której się spodziewał, a to za sprawą krytycznych recenzji od lewa do prawa. Zasłużonych, bo o ile pomysł na kampanię promocyjną był, o tyle zupełnie zabrakło go na film.

Patryk Vega skarżył się, że kilku aktorów odmówiło zagrania w „Polityce” z obawy przed konsekwencjami. Jak dla mnie, to kolejny element kampanii, ale jeśli to prawda, to może powód odmowy był zupełnie inny? Może przeczytali scenariusz? Wartość artystyczna filmów Vegi niebezpiecznie szybko zbliża się do punktu, w którym przyjemniej będzie obcować z wódką niż z jego twórczością. Lepsza zabawa gwarantowana, a i pół litra tańsze od biletu do kina. Najlepszym podsumowaniem „Polityki” jest ostatnia scena filmu z udziałem Daniela Olbrychskiego — Vega zapowiadał hit, pokazał dupę bladą.
Opublikowano: 8 września 2019, 10:20 ; Ostatnia aktualizacja: 8 września 2019, 10:28

https://www.salon24.pl/u/rafalrokicki/983520,kasa-wid...