Dane pedofilów i gwałcicieli pochodzących z Mińska

Księża księżom zgotowali ten los

Okiem tubylca
Maciej Eckardt

Na Kościół patrzę nieklerykalnie. Od dawna w kościele się wiercę. Nie dlatego, że mówi się w nim rzeczy niesłuszne, ale dlatego, że Sacrum zostało przesłonięte tak infantylną narracją, że mam z tym kłopot. Piszę za siebie, więc być może tylko ja tak mam. No, ale mam.

Zawsze uważałem, że mówienie do ludzi w imieniu Boga wymaga sporej odwagi. Nigdy nie wziąłbym substytucji do głoszenia słów w imieniu Najwyższego, wiedząc jak lichą i marną naturę posiada człowiek, której to marności nie zdejmują nawet święcenia. Podziwiam tę księżowską pewność siebie, kiedy spod ołtarza, z taką łatwością i oczywistością, mówią mi, czego ode mnie oczekuje Pan Jezus lub Matka Boża. Ale być może to wynik mojej małej gorliwości. Nie wiem.

Nie szukam w Kościele gotowych recept, ani agendy na życie. Szukam raczej tchnienia Tajemnicy, wobec której człowiek staje bezradny, bo tylko bezradność daje możliwość jej pełnego poczucia. Tajemnicy, która nie jest odzierana zestawem figur retorycznych, nijak do niej pasujących. Nie szukam w Kościele księży idealnych, choć chciałbym w nim wiedzieć jak najwięcej takich, którzy pokorą dotykają Absolutu, takich, w których widać jego odbicie, takich, którzy nie milczą, gdy w Kościele panoszy się zło.

A że się panoszy, to widać wcale nie za sprawą filmu Wojciecha Smarzowskiego „Kler”, który z hukiem wchodzi do kin. To, co Smarzowski nakręcił po swojemu, czyli z nawiązką, fajerwerkami i jazdą bez trzymanki, to nihil novi w Kościele. Dlatego błędem byłoby się obrazić na ten film. Najlepszą odpowiedzią ze strony Kościoła, byłoby wzięcie byka za rogi, czyli ściery w garść, wytarcie dokładnie zbrukanych szlamem wnętrz, a potem wyżemnięcie szmaty do suchego, dokładne napastowanie wszystkiego i pilnowanie, by syf znowu tam nie wszedł.

Bo o ile wódkę, baby, a nawet mamonę nasz grzeszny naród jest w stanie księżom wybaczyć, o tyle pedofilii nie wybaczy nigdy. I słusznie, bo jest to wyjątkowo odrażające przestępstwo, które nabiera dodatkowego ciężaru, gdy ma miejsce w murach instytucji tego, który nauczał – „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Słowa te powinny zatem wisieć nad Kościołem, jak dobrze zaostrzony miecz i spadać momentalnie, gdy ktokolwiek w sutannie czy habicie palcem ruszy, by skrzywdzić dzieciaka.

Sprawy pedofilii nie ma co brać na przeczekanie, ani tym bardziej zamiatać pod dywan. Podobnie jak sprawy lobby homoseksualnego w Kościele (tego wątku Smarzowski w filmie jakoś nie poruszył), o którym wspominają nie tylko świeccy, ale przede wszystkim wołający na puszczy nieliczni księża, za co są sekowani. W zasadzie tylko odważny głos kapłanów, tych na dole, czujących poparcie wiernych, może uzdrowić tę chorą sytuację. W tak hermetycznej wspólnocie w jakiej żyje duchowieństwo nie da się pewnych spraw ukryć, więc milczenie w tej sprawie może sprawiać wrażenie zmowy.

Zabiegać trzeba o to, żeby wewnętrzna kościelna „szeptanka” przestała być szeptanką, a stała się donośnym i twardym głosem. Lęk przed biskupem czy opacznie pojęta solidarność zawodowa, nie może być powodem zatykania nosa, gdy czuć trupi swąd. Taka zdecydowana i klarowna postawa należy się przede wszystkim wiernym, którzy mają prawo wiedzieć, jak się w końcu sprawy mają w ich Kościele, bez konieczności chodzenia do kina. Kościół to moralny punkt odniesienia dla laikatu, więc specjalnego wyboru nie ma – „tak” musi znaczyć tak, a „nie” nie.

Tak naprawdę tylko marginalna część księży ma cokolwiek wspólnego z pedofilią, a mniej marginalna z homoseksualizmem. Pozostała część grzeszy – nazwijmy to – w granicach normy. To oni mogą cokolwiek zmienić, o ile wystarczy im odwagi. Wolę Kościół z mniejszą liczbą kapłanów, ale z to takich, z którymi można – przepraszam za ten zgoła niebiblijny przykład – konie kraść, niż taki, w którym kapłanów jest dostatek, ale co z tego. Ruszyć tyłki powinni więc ci porządni, na których spada całe to odium, bo co tak naprawdę mają do stracenia, jeśli na serio traktują swoje powołanie?

To w końcu księża księżom zgotowali ten los. I to oni doskonale wiedzą, którzy z nich to zrobili. Wiedzą też, kto wciąż "to" robi. To Kościół sam musi się oczyścić. Miejmy nadzieję, że ma jeszcze siłę, by to zrobić. Doskonale sprawdzi się tu zasada – po owocach ich poznacie.
Opublikowano: 26.09.2018 11:53. Ostatnia aktualizacja: 26.09.2018 13:23.
https://www.salon24.pl/u/apropos/897956,ksieza-ksiezo...

W związku z odsłanianiem kolejnych skandali pedofilskich w Kościele, prawica ruszyła z potężną odsieczą w obronie dobrego imienia kleru. Trudno zakwestionować gigantyczną skalę pedofilii w Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Chile czy Irlandii. Nie sposób też ukryć mrocznych aspektów pontyfikatu Jana Pawła II. Również wiadomo, że polski kler nie robił latami nic, aby walczyć z pedofilami w swoich szeregach, a państwo wciąż traktuje duchownych jak obywateli lepszego sortu. Stąd też polska prawica nie kwestionuje istnienia księży pedofilów, nie zbija zarzutów o ukrywanie pedofilów na masową skalę, nie potrafi obronić Jana Pawła II, Matki Teresy i wielu innych ikon Kościoła, które nie zasługują na szacunek.

Prawica nie ma argumentów, ale uważa, że niezależnie od masowych przestępstw seksualnych dokonywanych przez księży i ukrywania tych zbrodni, Kościoła trzeba… bronić. Innymi słowy nawet jeżeli księża gwałcą, to trzeba ich bronić, bo autorytet Kościoła jest ważniejszy od prawdy, od cierpienia tysięcy ofiar, od równości wobec prawa. Dlatego w czasie, gdy wychodzi na jaw coraz więcej przestępstw Kościoła, prawica przystąpiła do apologii kleru.

Jednoznacznie w tej sprawie wypowiedział się nowy gwiazdor nacjonalistycznej prawicy, Adam Andruszkiewicz, który napisał na Twitterze o „masowym ataku polskojęzycznych mediów na Kościół, które codziennie informują nas, że ksiądz = pedofil. Mam wrażenie, że to celowa akcja mająca na celu zohydzenie wiary w Polsce. Trzeba zareagować, ukazując ogrom Dobra, jaki jest w Kościele obecny”. W nieco innym tonie, bardziej sielankowym, ale równie pochwalnym wypowiedział się Patryk Jaki: „Idę dziś z rodziną do Kościoła. Podziękować za miłości i szczęście, które mamy w życiu. Za siłę do pracy. Dlaczego to piszę? Dość tej nagonki na Kościół. Niczego się nie wstydzimy. My chcemy Boga” – skomentował dyskusję o księżach pedofilach kandydat na prezydenta Warszawy. W kontekście odsłanianych faktów na temat setek księży pedofilów sformułowanie „niczego się nie wstydzimy” brzmi dość szokująco. Chcąc zahamować masowe zainteresowanie wobec filmu „Kler”, niektórzy posłowie PiS zaczęli się zastanawiać jak zablokować jego emisję, a „Gazeta Polska” przedstawiła okładkę, na której widnieją wizerunki Jerzego Popiełuszki, Jana Pawła II, Stefana Wyszyńskiego i Maksymiliana Kolbe z podpisem: „Kler. Nasz skarb w walce z nazizmem, komunizmem, LGBT i islamistami”.

Na tle coraz bardziej zmasowanej obrony kleru, optymizm budzi fakt, że wśród Polaków i Polek narasta przekonanie o potrzebie rozliczenia zbrodni kleru. Zgodnie z najnowszym sondażem IBRiS dla „Rzeczpospolitej” ponad 80 proc. Polaków uważa, że problem pedofilii dotyczy kleru, a 73 proc. twierdzi, że władze kościelne powinny rozwiązać kwestię przestępstw seksualnych księży w sposób w pełni jawny. Wydaje się więc, że chociaż front obrońców pedofilów w sutannach jest bardzo silny i wpływowy, zdecydowana większość polskiego społeczeństwa domaga się prawdy o zbrodniach Kościoła. https://strajk.eu/obroncy-ksiezy-pedofilow/