1 wrzesień 1939

Wciąż boląca rocznica
Dział: Kultura, Temat: Historia
2080 150 0 A A A

79 lat temu na Polskę nie napadli żadni naziści. 1 września 1939 roku napadli na nią Niemcy. Owszem, w przygniatającej większości byli nazistami, bo chcieli nimi być. Dlatego jednomyślnie poparli i wynieśli do władzy zbrodniczy system. Dopóki szło dobrze, obdarzali Hitlera i jego sadystyczną świtę miłością wyjątkowo namiętną. Uwierzyli, że są rasą panów. Wielu z nich wierzy w to do dzisiaj.

Rozpętując wojnę, rozpętali tak naprawdę piekło. Z iście niemiecką precyzją i systematycznością przystąpili do mordowania milionów Europejczyków, w tym europejskich Żydów. To, czego nie mogli ukraść, niszczyli. Byli jak Hunowie. Z tą różnicą, że ci ostatni nie wydali z siebie filozofów i kompozytorów. Europę zdziesiątkował i spustoszył naród kulturowo i cywilizacyjnie, wydawałoby się, wiodący.

1 września pokazał jednocześnie, jak słabym państwem była Polska. I nie chodzi tu o tragiczną politykę Józefa Becka czy dyletanctwo pomajowych pułkowników, powierzających sobie nawzajem stery państwa. 1 września pokazał, że Polska jest sama i nie ma przyjaciół. Żadnych. Na dodatek okazało się, że mało kto ją lubi, bo jest kłopotem. Wyszło, że jak przychodzi co do czego, musi liczyć tylko na siebie.

Europa wyciągnęła wnioski z drugiej wojny światowej. Jest dzisiaj miejscem wolnym od wojennej pożogi, choć z tlącymi się konfliktami militarnymi w jej obrębie. Jest wciąż, pomimo multikulturowego naporu, kontynentem państw narodowych, twardo realizujących swoje partykularne interesy. To zupełnie zrozumiałe i naturalne. My też tacy powinniśmy być.

1 września, to dzień niemieckiej hańby i dzień szczególnej refleksji nad tym, do czego zdolny jest człowiek. To dzień pamięci o bezmiarze okrucieństwa i niewyobrażalnego cierpienia, które pomimo upływu tylu lat, wciąż przeraża. Wciąż boli. Wciąż nie daje o sobie zapomnieć.

(Zdjęcie przedstawia rodzinę zamordowaną przez Einsatzgruppe w Zborowie. Chłopiec stojący nad zwłokami krewnych został zabity jako ostatni - fot. Bundesarchiv)

https://www.salon24.pl/u/apropos/891858,wciaz-bolaca-...

Nietrafione inwestycje, niekompetencja władz, brak planów wojny, głupota i tchórzostwo generalicji oraz najwyższego dowództwa, które po paru dniach uciekło z pola bitwy, czyli Andrzej Krajewski o przyczynach klęski wrześniowej w 1939 r. :

"W każdą rocznicę napaści III Rzeszy na Polską wbija się do głów obywateli te same tezy. Za błyskawiczne rozbicie polskich armii we wrześniu 1939 r. odpowiadają: Francuzi i Anglicy, bo nas zdradzili, Sowieci, ponieważ wbili nóż w plecy. Poza tym są jeszcze Niemcy posiadający olbrzymią przewagę w liczbie czołgów i samolotów.

Zawiniła również pogoda, bo cały wrzesień nie padał deszcz. Niemieckie czołgi nie grzęzły na rozmokniętych drogach, a Luftwaffe hulało na bezchmurnym niebie. Nawet Matka Boska zawiodła, odwrotnie niż w sierpniu 1920 r. W tych okolicznościach polskie wojsko musiało pójść w rozsypkę, skoro spadły na niego wszystkich nieszczęścia tego świata. Takie podejście jest bardzo wygodne, bo rozgrzesza przodków i uwalnia współczesnych od konieczności zmierzenia się z niewygodnymi faktami. Jednak wspomniana wygoda bywa bardzo niebezpieczna, bo niczego nie uczy na przyszłość. A przecież warto się zastanowić, czemu już 8 września dywizje pancerne Wehrmachtu dotarły do przedmieść Warszawy, a większość polskich armii została wcześniej rozbita." http://wiadomosci.dziennik.pl/historia/aktualnosci/artykuly/... W godzinie próby okazało się, że II RP była zdolna wystawić milionową, całkiem dobrze wyposażoną armię. Obywatele i żołnierze stanęli na wysokości zadania, dając olbrzymią liczbę przykładów heroicznego poświęcenia. Cały ten potencjał został roztrwoniony przez decyzje ludzi, którzy wzięli na siebie obowiązek dowodzenia wojskiem i zarządzania kraje. W dużej mierze stało się tak dlatego, że całą dekadę lat 30. rządy w Polsce spoczywały w rękach jednego obozu politycznego, który jeszcze przed śmiercią swego twórcy zamienił się w sitwę. Zaś sitwy mają to do siebie, ze bardzo źle tolerują zbyt uzdolnione i samodzielne jednostki. Rzadko też potrafi myśleć perspektywicznie, działać z wyprzedzeniem, czy też dobrze cokolwiek zorganizować. Sitwa jest pod to, żeby trwać u władzy. No chyba, że rządzone przez nią państwo stanie przed wielkim niebezpieczeństwem. Wówczas wszystkie jego słabości są boleśnie widoczne. Nawet bez ciosu w plecy, jaki II RP zadał 17 września Związek Radziecki.