15.10.2020
Z dwóch odrębnych części składa się druga co do wielkości miejscowość znajdująca się w gminie Cegłów. W obu, Kiczkach Pierwszych i Kiczkach Drugich, można obejrzeć ciekawe, z punktu widzenia krajoznawczego, obiekty. Odwiedziny w pierwszej z wsi przyniosą możliwość podziwiania ponad stuletnich dworu otoczonego parkowymi drzewami oraz młyna wodnego. Nieco młodszy jest budynek kuźni, który pochodzi z lat dwudziestych ubiegłego stulecia. W drugiej z miejscowości zabytkiem jest osiemnastowieczny kościół parafialny pod wezwaniem świętej Anny. Stanowi on przykład sakralnej architektury drewnianej.
Należy przyznać, że świątynia zbudowana na niewielkim wzniesieniu i otoczona kamiennym murem robi duże wrażenie. Jest ona drugą, znaną nam, znajdującą się na terenie miejscowości. Pierwsza z nich, istniejąca od 1626 roku, została spalona siedemdziesiąt pięć lat później. Przy okazji zauważmy, że parafia w Kiczkach została erygowana w 1458 roku przez biskupa poznańskiego Andrzeja z Bnina Opalińskiego. Obecny kościół, został wzniesiony w 1751 roku. Na zlokalizowany przed nim plac prowadzi brama pełniąca również rolę dzwonnicy. W tym wysokim, murowanym, obiekcie zawieszono dwa dzwony noszące imiona Anna i Maria. Przed samym sakralnym budynkiem zwraca uwagę natomiast ganek wsparty na dębowych kolumnach wykonanych w stylu toskańskim.
Równie okazale prezentuje się wnętrze świątyni. Dominujące w nim odcienie bieli i złocenia interesująco kontrastują z brązową kolorystyką elewacji zewnętrznej zabytkowego obiektu. Zaciekawienie osób odwiedzających go wzbudzają przechowywane w nim pamiątkowe przedmioty. Do najcenniejszych z nich wypada zaliczyć dzwon o imieniu Antoni, który został odlany w Gdańsku w 1751 roku. Co ciekawe służył on do przełomu tysiącleci. Pieczołowicie chronione są też ornaty. Jeden z nich, jedwabny, został wykonany na bazie szlacheckich pasów. Drugi prezentuje Świętą Annę z Matką Boską. Oba te elementy stroju charakterystycznego dla osoby duchownej umieszczono w gablotach zapewniających im bezpieczeństwo. Istotną częścią wystroju kościoła są również znajdujące się po obu stronach ołtarza głównego figury przedstawiające anioły. Zostały one ufundowane przez jedno z parafialnych małżeństw z okazji pięćdziesiątej rocznicy ślubu. Pomiędzy nimi nie sposób nie dostrzec obrazu, na którym uwieczniono świętą rodzinę. Namalowany w osiemnastym stuleciu został odrestaurowany w 1961 roku przez Henryka Kucharskiego. Artystyczne dokonania pokazujące postacie błogosławionych i świętych osób zdobią natomiast ściany sakralnego obiektu. Wśród nich można ujrzeć wyobrażenia takich postaci jak np. św. Krzysztof z Dzieciątkiem, św. Ignacy Loyola oraz św. Rozalia.
W świątyni nie brakuje ponadto przykładów sztuki ludowej. Należy do nich choćby dwumetrowy krucyfiks umieszczony w prezbiterium. Dziewiętnastowieczne pochodzenie posiadają tymczasem dwa konfesjonały oraz sześciogłosowy prospekt organowy. W 1993 roku został on odnowiony staraniem proboszcza i parafian. Kościelne wnętrze wzbogacone jest też poprzez umieszczenie w nim m.in. „graduszek” czyli nakrycia drewnianych balustrad, licznych wotów, sygnaturki oraz kryształowych żyrandoli. – Drewniany, konstrukcji zrębowej wzmocnionej lisicami, oszalowany. Nawa na planie prostokąta, prezbiterium węższe, zamknięte ścianą prostą z dwiema zakrystiami od południa i północy. Wewnątrz sklepienie pozorne o łuku odcinkowym. W zakrystii północnej strop; drzwi klasycystyczne ze skośnie układanych klepek z dekoracją z palmet 1 ćw. w. XIX. Dach dwuspadowy, kryty gontem – napisały w 1968 roku opisując walory architektoniczne kościoła Izabella Galicka i Hanna Sygietyńska. Warto dodać, że w 1824 i 1860 roku w świątyni przeprowadzono prace renowacyjne. Z kolei 1901 rok przyniósł dokonanie jej gruntownego remontu oraz powiększenia. Przedłużono wówczas jej nawę ku zachodowi. Dobudowano od południowej strony zakrystię i galerię znajdującą się nad nią. W ramach prac powstały również ołtarze boczne. W okresie powojennym m.in. zelektryfikowano kościół i plebanię (1958), wymieniono pokrycie dachowe z gontu na blachę ocynkowaną (1975 rok), zainstalowano urządzenia radiofoniczne (1981) oraz m.in. wymieniono główne drzwi wejściowe i deski szalunkowe (2003). Współczesne nam czasy zaowocowały natomiast ułożeniem wokół kościoła kamiennej, w tym granitowej i sporządzonej z kamieni polnych kostki. Sakralny obiekt zyskał ponadto iluminację, której elementami stały się podścienne lampy i naświetlacze. Dodajmy, że obecnym proboszczem parafii jest ksiądz Andrzej Sulej. Informacje dotyczące jej przeszłości i teraźniejszości można znaleźć na stronie internetowej – www.parafiakiczki.pl.
Materiał został przygotowany przez Fundację Aktywny Mińsk Mazowiecki we współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Mińska Mazowieckiego jako część zadania „Wirtualna Ziemia Mińska” dofinansowanego przez Narodowe Centrum Kultury w ramach programu „Kultura w Sieci”.
