Bolesław Wieniawa-Długoszowski (1881 - 1942). Poeta, lekarz medycyny, dziennikarz, lubił kobiety, konie i huczne zabawy. Znakomity żołnierz i rasowy kawalerzysta, najbarwniejsza postać II Rzeczpospolitej. Urodził się 22 lipca 1881 r. we wsi Maksymówka k/Stanisławowa nad rzeką Sinicą. Syn inż. Bolesława Długoszowskiego i Józefy ze Struszkiewiczów. Świadectwo maturalne uzyskał w Gimnazjum Wyższym im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Po maturze wracił do Lwowa gdzie ukończył studia medyczne i uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Członek Związku Strzeleckiego od lutego 1914 r., żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej od 4 sierpnia 1914 r., a następnie od 9 sierpnia 1914 r. w kawalerii "Beliny", d-ca plutonu kawalerii w pułku piechoty Legionów, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego; m. in. jego adiutant. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej dowodził jednostkami kawalerii m. in. szef sztabu 1 Dywizji Jazdy. W II R.P. d-ca 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, generał - dowódca 2 Dywizji Kawalerii. W 1938 r. przeszedł do korpusu dyplomatycznego i został ambasadorem R.P. w Rzymie. Od 25 do 29 września 1939 r. Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej. W 1942 r. został mianowany ambasadorem na Kubie. Zmarł śmiercią samobójczą 1 lipca 1942 roku w Nowym Jorku. Treść dedykacji pod zdjęciem: Pułkownikowi Janowi Karczowi na pamiątkę rajdu Warszawa - Baranowicze z szwoleżerskim koleżeństwem i stałą przyjaźnią Wieniawa. 10.XI.1931