"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Wszyscy jesteśmy faszystami.

Decyzja Pani Hanny Gronkiewicz-Waltz to zagranie va banque. Widać uznano, że wcześniejsze zapowiedzi natychmiastowego rozwiązania Marszu nie wywarły spodziewanego efektu. Co więcej, kompromitowały polityków PO, którym przypomniano, jak odpalali race podczas swojej manifestacji. Było jasne, że ten „straszak” nie zadziałał. Sięgnięto po ostateczne rozwiązanie. Dlaczego?

Zbyt ogólnie, ale nie da się uciec od wrażenia, że od czasu „moherowych beretów” Platforma Obywatelska żywi się konfliktem. Hasło totalnej opozycji „ulica i zagranica” oraz idące za nim działania nie pozwalają na inną ocenę. W tym konkretnym przypadku pewne działania polityków rządzącego obozu mogły ośmielić Panią Prezydent. Niekonsekwentne zachowanie Pana Prezydenta Andrzeja Dudy i jego ostateczna decyzja o nieuczestniczeniu w Marszu oraz zdystansowanie się wobec Marszu (nieważne, że nie po raz pierwszy – rocznica 100-lecia to jednak coś!) przez Prawo i Sprawiedliwość zapewne ułatwiły wydanie zakazu. Przywołanie problemów Policji to już tylko dodatkowa „szpila” wbita obecnemu rządowi niejako przy okazji.

Ale to wszystko nic. Najważniejsze jest coś innego. Zawiodły „berety”, zawiedli „niewykształceni mieszkańcy wiosek i miast”. Na koniec zostaliśmy (identyfikujący się nie z PO) „faszystami”. Z tej perspektywy, ubiegłoroczne kłamstwo holenderskiego europosła, było jednym z pierwszych kroków na drodze budowania tej narracji. Czy sprzeciw Polski mógł być skuteczniejszy? Nieustająca praca polityków, których uosobieniem niech będzie Pani Róża Thun, nad zbudowaniem przeświadczenia, że wszystko co nie „liberalne” to faszyzm, zaowocowała w ostatnich dniach (rzec można, w samą porę) kolejną „antyfaszystowską” rezolucją. A jak zauważył Pan Cezary Gmyz, w Berlinie odwołano właśnie manifestację niemieckich neonazistów, co pozwoli zbudować ładną propagandową paralelę pomiędzy jakże różnymi wydarzeniami.

No cóż. I tak, chcąc nie chcąc, na stulecie odzyskania niepodległości, wszyscy (no prawie) zostaliśmy faszystami. Trzeba podziękować Pani Hannie za tak jasne postawienie sprawy. Zapewne intencją polityków PO, oprócz wywołania konfliktu, było postawienie oponentów z PiS-u w trudnej sytuacji (chyba, że w tej prowokacji jest coś jeszcze, oby nie, o czym nie wiemy, a czego nawet nie sposób się domyślać) . Przekornie rzec można jednak, że zakaz wybawił tych ostatnich z dylematu – w zaistniałych okolicznościach raczej nie mają wyboru. To odziedziczone po bolszewikach, i twórczo rozwinięte przez współczesną "liberalną lewicę", nazywanie "faszystą" każdego ośmielającego się myśleć inaczej niż oni, musi się skończyć.


https://www.salon24.pl/u/retiarius/908670,wszyscy-jes...

Kity Tuska

Przyjechał pan były premier, były przewodniczący, pan obecnie pełniący jakieś obowiązki. Przyjechał, siadł za stolikiem i zaczął sobie wszystko zapominać, jak na mistrza kitu przystało. Wciskał kity szpachlą i łopatą. Zapomniał intensywnie, ze zmarszczonym czołem i skupionym spojrzeniem. Zapominał po mistrzowsku, choć pocił się po amatorsku.

Zwłaszcza po pytaniu M. Wassermann: „Kto w okresie jego rządów sprawował bezpośredni nadzór nad ABW, KNF i UOKiK?”. Nieprzyzwyczajony do pytania o coś innego poza kolorami gaci na meczu, odpowiedział: „Wynika to jednoznacznie z przepisów ustawowych. Nie uczestniczę, jak sądzę, w quizie”. I dodał: „Wydaje się, że to pytanie jest nie tylko nieuzasadnione, ale też niestosowne”. Bo kto by pytał rezerwowego piłkarza o zarządzanie PZPN? Takie pytanie do Berlina, a nie do Tuska. To były chwile potu, nie wzlotu.

W trakcie przesłuchania ukazał się nam w całej okazałości. Jak przystało na doskonale niepoinformowanego premiera Tusk w czasie rozkwitu piramidy oszustów Amber Gold, nic nie wiedział, nic nie słyszał, nic nie mógł poradzić. Nawet o tym, że jego syn udawał Józka Bąka i pracował dla linii lotniczych OTL, dowiedział się z gazety. On jest niewinny idealnie. W czasie jego rządów 9-krotnie karany oszust założył linie lotnicze, a służby specjalne były bezradne. Syn był słupem, a on… premierem. Kit kład się gęsto i często. Przy każdym konkretnym pytaniu Tusk uciekał do linii bocznej i kopał na oślep, bo „rolą premiera nie jest sugerowanie służbom i prokuraturze, jak postępować”. Rolą premiera jest grać, żeby nie powiedzieć – haratać.

Że też człowiek zapomina, że premier nie jest od rządzenia tylko od kiwania. Kiwania się, kiwania innych, kiwania w ogóle. No i od wciskania kitu. Przypomnę, że kit w ustach byłego premiera, to bardzo gęsta masa semantyczna, twardniejąca po pewnym czasie od użycia, stosowana w różnych ilościach i celach. Na pewno nie politycznych. Bo Tusk cały jest niepolityczny, od stóp do głowy. A może do połowy? Nie wiem. Wiemy jednak wszyscy, że kit jest szczególnie lubiany przez tych, którzy przesiadują w celach oraz tych, którzy nie zamierzają do nich trafić. A premier, były dzięki Bogu, nie chce nigdzie trafić, chyba że do bramki przeciwnika.

Dlatego jestem pełen podziwu. Pełen. Aż po brzegi mojej wyobraźni pełen podziwu. Tusk kitem wypełnia przestrzenie szerokie i głębokie, takie jak szpary, sprawozdania, szczeliny, ogłoszenia i marzenia, a także plakaty, diagnozy społeczno-gospodarcze i wszelkie otwory. Wypełnia przestrzenie rzeczywistości taką masą słów sklejonych pozornym sensem, że słuchacze zapominają, o czym jest właściwie mowa. Czego najnowszym przykładem jest pani Jadwiga Staniszkis. Od poniedziałku jest pod nieustannym wrażeniem i w stanie wysokiego przejęcie. Tak wysokiego, że chce już na niego głosować. Nie ważne, że nie ma wyborów – ona chce i już. A kobiecie się nie odmawia. Dlatego proszę odpowiednie władze o zorganizowanie wyborów jak najszybciej. Dla niej życie zaczęło się w poniedziałek 5 listopada 2018 r., a że jest szybka kobieta i pamięć za nią nie nadąża, to tym bardziej.

Dodam, że jej entuzjazm dobrze wróży Polsce i rządowi, ponieważ czego się ostatnimi czasy pani Jadwiga nie dotknie, to potem to Coś znika z powierzchni politycznej. Niewielu już pamięta ile bytów i ciał niebieskich wysłała w kosmos. Ona też nie pamięta. Ale my pamiętamy i cieszymy się bardzo z jej pocałunku wdzięczności, który zostawiła na czole pana Tuska. I rozmarzył się Tusk, rozmarzył. I rozlał się kit po Polsce, rozlał. Ale kit, jak to kit, wyschnie, pęknie i elektorat się przelęknie. Ale pan Tusk ma kitu pod dostatkiem, proszę się nie martwić.
Dr Paweł Janowski
Redaktor naczelny miesięcznika „Czas Solidarności”
Felieton ukazał się w „Tygodniku Solidarność”
https://prawy.pl/82251-kity-tuska/