Ubogacenie Europy

Dlaczego prawicowcy tak nienawidzą kobiet. „Bycie seksistą to prawie zaszczyt” https://www.dw.com/pl/dlaczego-prawicowcy-tak-nie...

E-maile z pogróżkami pojawiają się zazwyczaj nocą. Będziesz „skazana na śmierć” – piszą na przykład nadawcy maili często podpisywanych „NSU 2.0”. Ten skrót nawiązuje do skrajnie prawicowego ugrupowania „Narodowosocjalistyczne Podziemie”, którego członkowie przez kilka lat bezkarnie dokonywali zabójstw obcokrajowców w RFN.

Anne Helm, liderka frakcji Lewicy w parlamencie Berlina, jest przyzwyczajona do pogróżek śmierci. Pomimo tego sytuacja jest „generalnie stresująca”, jak stwierdziła w rozmowie z DW. – To mnie niestety zaprząta i wtedy cała reszta jest jeszcze bardziej wyczerpująca – wyjaśnia. Nie boi się, że ktoś ją zabije, nawet jeśli autorzy maili grożą zamachami.

Jak podaje landtag Hesji, tutaj w ostatnim czasie przyszło 69 listów – niektóre z danymi osobowymi – adresowanych do samego landtagu i 26 osób oraz instytucji, w tym adwokatki Sedy Basay-Yildiz, która reprezentowała ofiary w procesie przeciwko terrorystycznemu ugrupowaniu NSU i berlińską kabarecistkę Idil Baydar. Uderzające jest to, że zdecydowana większość adresatów tych maili to kobiety, a wydźwięk wiadomości jest seksistowski.

Zagrożony światopogląd

Anne Helm podejrzewa, że nienawiść do kobiet była motywem listów napisanych przypuszczalnie przez prawicowych ekstremistów. To z reszta nic nowego. Także zamachowiec z Toronto ogłosił w 2018 roku, jeszcze przed swoim morderczym amokiem, że będzie to początek „buntu incelów”. „Incel” – złożone słowo od „involuntary“ i „celibate“, czyli mimowolnego celibatu – to samookreślenie młodych mężczyzn, którzy mimowolnie nie uprawiają seksu ani nie żyją w żadnym związku i rozwijają z tego powodu nienawiść do kobiet. – Incels wierzą, że mężczyźni mają zasadnicze prawo do kobiet i ich ciał oraz twierdzą, że kobiety nie umożliwiają im uprawiania seksu – wyjaśnia socjolog Henning von Bargen z Fundacji im. Heinricha Bölla, zbliżonej do partii Zielonych, w rozmowie z DW

Historie Ukrainek w Polsce. Są dyskryminowane podwójnie: jako kobiety i jako Ukrainki. Kapitalny reportaż «Próbowałam być Polką».

Przy okienku Kasia poprosiła o słuchawki z językiem rosyjskim. I wtedy jakiś pan w czapce z orłem powiedział głośno: „Wypierdalaj stąd”. Dopiero po chwili dotarło do Kataryny, że to do niej. Słowem się nie odezwała. Milczała, nie wiedząc, jak zareagować na takie chamstwo.
Tuż po przyjeździe zapisałam dziewięcioletnią córkę do szkoły. Kilka dni później zapytała, co to po polsku znaczy „dziwka”. „Pewnie chodziło o dziewczynkę” – odparłam. O tym, że „dziwka” ma nieco inne znaczenie, dowiedziałam się później. Tak jak o tym, że w Polsce Ukrainka z założenia zawsze ma coś na sumieniu.

Po powrocie do Krakowa zatrudniła się jako kelnerka w pubie. — Od właściciela usłyszałam, że Ukrainki dostają u niego 8 zł na godzinę, Polki — 12.

Do stałych komentarzy w autobusach, w stylu „pierdolona Ukrainka”, nie była jednak w stanie się przyzwyczaić. Jej obroną na początku był… uśmiech. Ale do firmy szybko dokooptował nowy redaktor. Lubił dawać Weronice, ateistce od urodzenia, dobre rady. — Chcesz być „nasza”? Nie możesz żyć bez Boga! Musisz się nawrócić, chodzić jak my do kościoła.
„Dlaczego masz inne nazwisko niż mąż? Wzięłaś sobie męża dla picu, dla pobytu u nas? Wszystkie tak robicie, kłamczuchy”.

Przyciskał ją do ściany, próbował ściągnąć z niej bieliznę. Broniła się, jak mogła. „Possij go”. — Wtedy zaczął mnie bić pięściami po twarzy i głowie. Raz, drugi, trzeci. Dwudziesty. Mówił, że takie jak ja nie powinny odmawiać Polakom, Ukrainki są po to, by im służyć.

Studenci z Ukrainy są dyskryminowani, uważani za głupszych tylko dlatego, że uczą się języka. I na początku nie zawsze rozumieją treść wykładów. Do tego dochodzą uprzedzenia na tle narodowościowym i przekonanie, że Ukrainki „są łatwiejsze”.

Prawda jest taka, że Ukrainki, niezależnie od wykształcenia, są na samym dole drabiny społecznej. Bo są kobietami i cudzoziemkami.

* NIE WYRZUCAJ NAS POLSKO! *

*Niedopuszczalne

Maina i jej siedmioro dzieci otrzymali postanowienie: „Uznać wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalny”.
Maina ma dwa tygodnie na odwołanie i depresję.

- W Czeczenii był dom, praca, samochód. Żyliśmy, wychowywaliśmy dzieci. Kiedy zamaskowani napastnicy zabrali męża, uciekłam – opowiada płacząc. – Najważniejsze jest bezpieczeństwo dzieci, szczególnie najstarszego Ibrahima.
Żeby chronić syna, przedostali się do Polski.
_

*Najpierw – zające
- Czemu pani ma tak pokłute palce? – zdziwił się pogranicznik, kiedy po raz kolejny próbowali wjechać z Białorusi do Polski.
- Szyję zające – odpowiedziała. – Żeby nie mieszkać na dworcu. Wynająć kąt i wykarmić dzieci. Zające jadą do Polski, do dobrych ludzi.
Po zającach, za kilkunastym razem, udało się i Mainie.
_

*Ma jej nie być
Zamieszkała w Ośrodku dla Cudzoziemców w Kolonii Horbów. Walczyła o azyl.
W lutym pracowniczka Biura Ośrodka skontaktowała się z Urzędem do spraw Cudzoziemców:
- Dlaczego Mainie nie przedłużono dokumentu tożsamości cudzoziemca?
- A to ona jeszcze w Polsce? Od listopada ma jej tu nie być.
Maina z pomocą adwokata natychmiast rozpoczęła nową procedurę.
Dopiero teraz, to prawie pół roku milczenia, dostała postanowienie o „niedopuszczalności”.
_

*Mirka daje dom
Maina ma 2 tygodnie na zażalenie. Dołączyła do wniosku, pisanego przez adwokata, liczne dyplomy i podziękowania dla niej i dzieci. Cała siódemka dobrze się uczy. Są wolontariuszami, grzecznymi i wychowanymi dziećmi.
Mają przyjaciółkę z Rejowca, Mirkę. Zapoznałam ich na promocji książki „Dzieci z Dworca Brześć” w Lublinie. Później Maina przez tydzień gościła u Mirki – fajnie było!
- Chcę ich przyjąć. Niech żyją u mnie. Miejsca starczy – wyznała Mirka przez telefon. – Zaadoptujemy poddasze. Kochamy tę rodzinę – i ja, i mój syn Paweł.
I dzieci są, i miejsce jest.
- Polsko, nie wyrzucaj nas! – płacze Maina. – Kochamy ten kraj, ludzi, przyjaciół. Tu dzieci są bezpieczne.
_

PS. Piszcie słowa otuchy dla Mainy, trzymajcie kciuki. Obejrzyjcie na YouTube film o niej – https://www.youtube.com/watch?v=7AHRbyLCPY4.

stary narkoman-pierwszy wąchacz w kraju ma czelność zwracać uwagę porządnym ludziom?Ryszardowi Terleckiemu pseudonim wymyślił jakiś milicjant spod Radomia. W tamtych czasach gorliwie spisywano „cudaków”. W tej sprawie pan władza zatrzymał Terleckiego i kolegów, którzy łapali stopa przy radomskiej szosie. Gdy śliniąc kopiowy ołówek, głowił się, jak napisać: „hip, hip…”, przyszły szef klubu PiS podpowiedział mu: „hip-pies”. Przylgnęło.

Ruch hipisów z założenia przywódców nie miał, ale dla krakowskich dzieci kwiatów Pies był prawdziwym autorytetem i wzorem. Co odpowiadało jego usposobieniu, bo jako bardzo młody człowiek lubił rządzić. Organizował zloty, miał jakieś kontakty z hipisami z zagranicy. To on – wysoki, chudy, przystojny, czarnowłosy, wtedy student pierwszego roku polonistyki na UJ – w potocznej pamięci zapisał się jako pierwszy.

Terlecki podobał się dziewczynom. Dla Kory, wtedy jeszcze licealistki Olgi Ostrowskiej, najładniejszej dziewczyny w krakowskim ruchu, był pierwszym chłopakiem. On miał już 19 lat i trochę doświadczeń za sobą. Miał uczyć licealistkę palić trawkę, trochę wąchali klej (a konkretnie trójchloroetylen – Tri), którego narkotyczne właściwości odkrył podobno ich kolega z Krakowa, Forsycja, pracując w fabryce przy odtłuszczaniu rozpuszczalnikiem samolotów. O tym, że Pies od Tri nie stronił, prócz Kory mówi też Marek „Psycholog” Zwoliński w książce Kamila Sipowicza „Hipisi w PRL”: „Wyglądało na to, że on za dużo kleju bierze i to jakby mnie trochę do niego zniechęciło…”. Ale Terlecki temu zaprzecza. Mimo że w 1970 r. trafił do aresztu (za podpalenie kosza na śmieci), a po miesiącu prokurator zarządził trzy miesiące obserwacji w szpitalu psychiatrycznym w związku z podejrzeniem o narkomanię.

Z czasem wśród polskich hipisów pojawiły się poważniejsze rzeczy. Morfinę zdobywało się nielegalnie, np. z rezerw wojskowych. W aptekach wiele leków odurzających było dostępnych bez recepty. Po inne, bywało, że się włamywano. Np. po psychedrynę i fermetrazynę zwaną fermą (zawierające amfetaminę) czy Parkopan (lek na chorobę Parkinsona), określany jako „pasta” lub „parkan”. Bez recepty były np. papierosy na astmę, astmosan, zawierające belladonnę i bieluń, w slangu hipisów zwane „szalonymi ziółkami”. Trzeba było je rozpuścić w wodzie i wypić, wtedy był odlot.

Testowanie odlotów, koraliki, włosy i muzyka to jedyne, co polskich hipisów łączyło z tymi z Zachodu. Tam hipisi buntowali się przeciwko konsumpcyjnemu stylowi życia. W PRL do konsumpcji za wiele nie było. Polscy hipisi raczej polowali na oryginalne dżinsy, farbowali białe podkoszulki (żeby zrobiły się fantazyjne wzory wystarczyło w kilku miejscach przed farbowaniem złapać materiał gumką recepturką). Błagali matki, żeby im szyły spodnie dzwony z kolorowych zasłon. Sami robili koraliki z muszelek albo z wypalanej gliny. https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kraj/1648306,...