Ubogacenie Europy

Austria: Uratował dziewczynę przed napaścią z rąk imigrantów. Został skazany przez sąd

Austriacki policjant z elitarnej jednostki Cobra drogo zapłacił za swoją odwagę. Dwa lata temu był świadkiem napastowania młodej dziewczyny przez trzech ubiegających się o azyl mężczyzn. Funkcjonariusz zdecydowanie zareagował i włączył się do akcji. Teraz, wraz ze swoją żoną, usłyszał wyrok skazujący.
Opisywane zdarzenie miało miejsce w 2018 roku, w mieście Neufeld, gdy młoda para wracała do domu z własnego ślubu. Kiedy małżonkowie zauważyli, że kilku mężczyzn napastuje seksualnie 17-letnią dziewczynę, zareagowali. Policjant nie wahał się i interweniował, wmieszawszy się w zajście.

Już na starcie, jeden z napastników- Irakijczyk, wybił z ręki funkcjonariusza odznakę, którą ten się legitymował. Policjant starał się rozładować sytuację, jednak nie przyniosło to efektu, rozpoczęła się więc regularna bójka. W wyniku szamotaniny, zarówno Austriak, jak i Irakijczyk doznali obrażeń ciała, pozostali dwaj agresorzy- Afgańczycy, zbiegli z miejsca zdarzenia,
Postawa policjanta nie została jednak doceniona, wprost przeciwnie. Mężczyzna wraz z żoną spotkał się z zarzutami karnymi, między innymi o uszkodzenie ciała, a także o zniesławienie. Zapadł wyrok skazujący- małżeństwo zostało uznane winnym, zarzucanych mu czynów.
Skandaliczny wyrok

Z całą pewnością można powiedzieć, że sankcje, z jakimi spotka się para, nie należą do łagodnych. Policjant został skazany na siedem miesięcy więzienia w zawieszeniu, a także grzywnę w wysokości 11 700 euro, jego żona na osiem miesięcy, także w zawieszeniu.

Dla prawnika reprezentującego małżeństwo, decyzja sądu jest absolutnie nie do przyjęcia. Mirko Matkovits określił ją mianem skandalicznej. ,,Mój klient wykazał się odwagą cywilną. Następnym razem dobrze się nad tym zastanowi.”- skomentował gorzko adwokat. Natychmiast ogłosił również zamiar odwołania się od wyroku do wyższej instancji.

Źródło: Kronen Zeitung
https://medianarodowe.com/austria-uratowal-dziewczyne-pr...

Wielka Brytania odsyła imigrantów do Francji

Wielka Brytania odsyła do Francji coraz więcej nielegalnych imigrantów, którzy przypływają z tego kraju na łodziach. W tym roku przypłynęło już w ten sposób aż 1040 osób,a w całym roku ubiegłym 1890.

W ramach operacji o nazwie „Sillath” 155 osób już odesłano, podczas gdy w całym roku ubiegłym tylko 21.

Władze brytyjskie powołują się na obowiązujące w Unii Europejskiej przepisy Konwencji Dublińskiej, regulującej sposób postępowania z osobami ubiegającymi się o azyl na jej terenie. Przepisy te mówią, że jeden kraj unijny może odesłać do drugiego osobę, która w tym pierwszym kraju złożyła wniosek azylowy, miała pobrane odciski palców albo spędziła w nim dłuższy czas.

Przeciwnicy odsyłania imigrantów do Francji twierdzą, że władze brytyjskie nie sprawdzają, czy osoby, których odcisków palców nie ma w europejskiej bazie Eurodac, rzeczywiście spędziły dłuższy czas we Francji.

Rzecznik brytyjskiego Home Office (ministerstwa spraw wewnętrznych) w odpowiedzi stwierdził, że „Nikt nie powinien dokonywać tej niebezpiecznej i organizowanej nielegalnie podróży z Francji do Wielkiej Brytanii. Francja jest krajem bezpiecznym i nikt nie powinien wsiadać do łodzi i narażać się na niebezpieczeństwo”.

Kontrowersje w Wielkiej Brytanii wzbudziło również ujawnienie fragmentu tekstu porozumienia, które negocjuje z UE w sprawie Brexitu, dotyczącego zgody na łączenie rodzin nieletnich. Obecnie Brytyjczycy zgadza się na przyjmowanie samotnych nieletnich imigrantów przebywających w innych krajach Unii, jeśli na wyspach są jacyś ich krewni. Według tekstu porozumienia, kraje Unii będą mogły zwracać się do Wielkiej Brytanii z prośbą o przyjęcie nieletniego, ale bez gwarancji, że zostanie wydana decyzja pozytywna.
Co więcej, Londyn chce pozbawić takie osoby możliwości odwołania się do sądu po decyzji negatywnej. W roku 2014, gdy obowiązywały podobne przepisy, Zjednoczone Królestwo przyjęło tylko 8 osób w ramach łączenia rodzin, a w 2018 roku, kiedy nałożyło na siebie taki obowiązek, ponad tysiąc osób połączyło się z rodziną, która miała już prawo pobytu. (gl)

Na podst. The Guardian
https://euroislam.pl/wielka-brytania-odsyla-imigran...

Nie widać końca dramatu Jazydów

Krajowe i międzynarodowe organizacje niewiele robią w sprawie rosnącej liczby samobójstw w społeczności irackich Jazydów.
Miejscowość Dahuk w Iraku. Rankiem 9 maja Samir Hassan Ali opuszcza swój namiot w obozie dla wysiedleńców Khanke w pobliży miasta Dahuk. Samir pracuje jako nauczyciel wolontariusz w pobliskiej szkole i zawsze wraca po pracy prosto do domu. Tego dnia tak się nie dzieje. Kiedy członkowie rodziny stwierdzają, że jego namiot późnym popołudniem jest nadal pusty, dzwonią na policję. Telefon i portfel Samira zostają szybko znalezione na brzegu jeziora w Khanke. Następnego dnia nurkowie znajdują ciało.

Nie jest do końca jasne, dlaczego Samir, lubiany nauczyciel, znany z optymistycznego nastawienia do świata, popełnił samobójstwo. Jego brat Haji uważa, że powód tkwi w beznadziejnej sytuacji, w której znajdował się brat: „Pomimo że Samir w 2013 r. ukończył studia na wydziale fizyki Uniwersytetu w Mosulu, nigdy nie udało mu się znaleźć pracy w zawodzie. By się czymś zająć, pracował jako nauczyciel wolontariusz” – mówi Haji. „Żyjemy w namiotach już od sześciu lat. Nasza rodzina jest bardzo biedna”.
Po sześciu latach wciąż nie mogą wrócić do domu

Jak wielu Jazydów, rodzina Samira straciła prawie cały dorobek, kiedy ISIS zaatakowało Sindżar w 2014 r. Zamordowano tysiące mężczyzn, a prawie 6,5 tysiąca kobiet i dzieci uprowadzono i sprzedano na targach niewolników, co ONZ uznało za „aktywne ludobójstwo” mniejszości jazydzkiej. Prawie cała populacja Jazydów uciekła w rejony kurdyjskie, gdzie zakwaterowano ich w obozach dla przesiedleńców. Po niemal sześciu latach od ataku na Sindżar, 360 tys. ludzi z niegdyś 550-tysięcznej populacji Jazydów w Iraku, nadal żyje na walizkach.

Stres pourazowy i poczucie beznadziei to główne powody alarmującego wzrostu liczby samobójstw, mówi Firaz Suleiman, jazydzki psycholog. „Ludzie mieszkają w namiotach i niedokończonych budynkach prawie od sześciu lat i nadal nie mogą wrócić do swoich domów w Sindżar. Wielu z nich cierpi na depresję” – mówi. „Dwa tygodnie temu kobieta popełniła samobójstwo w obozie Kabarto. Niedługo później dowiedziałem się o kolejnym przypadku w Niemczech. W zasadzie co miesiąc słyszymy o jakimś samobójstwie, czasem nawet o trzech. To bardzo duży problem”.

Jako psycholog pracujący dla międzynarodowej organizacji pozarządowej działającej na obrzeżach obozu Sharya, Suleiman leczył wielu Jazydów. Na 635 przypadków ludzi, którym udzielono pomocy poza obozem, 120 planowało lub usiłowało popełnić samobójstwo, mówi psycholog. Szacuje, że 10% jazydzkich przesiedleńców mieszkających w obozie Sharya rozważa targnięcie się na swoje życie.
Wstydzą się psychologów, których i tak brakuje

„Nie znamy jednak pełnej liczby samobójstw. Ministerstwo zdrowia nie zbiera takich danych z racji przepisów o ochronie danych osobowych, a informacje, które dostajemy, muszą pochodzić od organizacji pomocowych, które pracują w kraju tymczasowo”, mówi Suleiman i dodaje, że wiele przypadków samobójstw nie jest zgłaszanych ze strachu przed stygmatyzacją. Ludzie wstydzą się mówić psychologowi o swoich problemach, zwłaszcza mężczyźni. Nawet jeśli chcą poddać się specjalistycznemu leczeniu psychologicznemu lub psychiatrycznemu, brakuje specjalistów.

„Moja siostra Rasha przez kilka tygodni otrzymywała pomoc w postaci jakiejś formy psychoterapii, ale to nie wystarczyło. Zabiła się w wieku 18 lat” – mówi siostra dziewczyny Delberin Khudeda i dodaje, że niejeden członek jej rodziny cierpiał na chorobę psychiczną po ucieczce z Sindżar w 2014 r. „Głównie chodziło o to, że bardzo tęskniła za bratem, którego porwało ISIS. Nie miała też żadnej nadziei na przyszłość ponieważ od lat mieszkamy w namiotach. Ciągle płakała”
Mimo iż władze nie prowadzą żadnych oficjalnych statystyk samobójstw w kraju, jazydzcy aktywiści i lekarze utrzymują, że ich liczba w ostatnich miesiącach wzrosła. Problem dotyczy w dużej mierze młodych kobiet i dziewcząt, które w większości przypadków zostały niewolnisami ISIS. Niektóre źródła mówią również o wzroście samobójstw w grupie młodych mężczyzn.

24 stycznia Anwar Khdir powiesił się w swoim namiocie. Ten 21-letni student mieszkał w obozie dla przesiedleńców z matką, czterema braćmi i pięcioma siostrami, od kiedy ISIS podbiło Sindżar w 2014 r. Ojciec chłopaka zginął podczas ataku. Członkowie społeczności twierdzą, że Anwar nie radził sobie z presją wywołaną faktem, że jako jedyny zarabiał na całą rodzinę. „Nie pytajcie, dlaczego się zabiłem. Proszę nie płacz mamo” – napisał w liście pożegnalnym.
Mężczyźni nie mają jak utrzymać rodziny

Mirza Dinnayi, aktywista jazydzki, który przewodzi organizacji Luftbrucke Irak, uważa, że brak perspektyw oraz ubóstwo to główne powody wzrostu liczby samobójstw wśród mężczyzn. „Podobnie jak w innych krajach orientalnych, mężczyźni ze społeczności Jazydów odpowiedzialni są za finansową opiekę nad rodzinami. Ale jak mają to robić, kiedy nie ma dla nich pracy? Stopa bezrobocia w Iraku jest bardzo wysoka, zwłaszcza wśród przesiedleńców” – mówi. Zdaniem aktywisty poziom ubóstwa w obozach rośnie. „Wielu rodzin nie stać nawet na obiad. Mężczyźni mają ciągle poczucie winy” – dodaje.

Organizacje wspierające mniejszości obawiają się, że epidemia koronawirusa uderzy w społeczności przesiedleńców w całym kraju. Między kwietniem a sierpniem ubiegłego roku na szpitalny oddział ratunkowy w Sinuni przywieziono 24 samobójców, z których sześciu zmarło, zanim zostali przywiezieni do szpitala, donoszą Lekarze Bez Granic. Najmłodszą ofiarą była 13-latka, która się powiesiła. Zdarzały się też samobójstwa przez podpalenie.

„Te już straumatyzowane społeczności czeka ograniczenie w przemieszczaniu się, które z pewnością zaostrzy cierpienie mieszkańców, co może przyczynić się do jeszcze większego wzrostu samobójstw” – napisały 16 kwietnia we wspólnym oświadczeniu takie organizacje, jak Yazda, Iraqi Christian Relief Council oraz Fundacja Praw Człowieka Jiyan.
Potrzeba więcej wszystkiego

Zdaniem Khalila Khalafa Daly’ego, lekarza z organizacji Yazda (Global Yazidi Organisation) pracującego w szpitalu w Sinuni, liczba samobójstw uchodźców z Sindżar już raz wzrosła, kiedy rząd narzucił im ograniczenie w poruszaniu się i domową kwarantannę. „Większość z nich to młode kobiety dotknięte traumą spowodowaną przez ludobójstwo, mówi lekarz, jednak są też przypadki, w których główne role grają przemoc domowa i sprawy honorowe. Przebywanie w domach z powodu epidemii koronawirusa prawdopodobnie pogorszy sytuację. Napięcia w areszcie domowym będą się nasilać”.

Daly zauważa, że zmniejszenie liczby samobójstw oraz leczenie innych poważnych problemów psychicznych w społeczności przesiedlonych Jazydów wymagać będzie wdrożenia wielu różnych działań. „Po pierwsze należy zapewnić Jazydom możliwość opuszczenia obozów i powrót do Sindżar. Trzeba zapewnić im bezpieczeństwo, stabilizację oraz podstawowe wygody w regionie, takie jak woda i elektryczność. Potrzeba więcej szpitali, szkół i możliwości zatrudnienia” – mówi lekarz.

Obecnie w rejonie Sindżar działają tylko dwa szpitale, które posiadają jeden respirator na populację liczącą 160 tys. ludzi. To nie jedyny powód niechęci Jazydów do powrotu do domu. Większość terenu została zniszczona i po zwycięstwie nad ISIS nigdy jej nie odbudowano. Obecnie rządzą tam różne frakcje.

„Wśród ludzi widać różne grupy” – dodaje Daly. „Niektórzy dostają posady i pensje od jednej z partii, chociaż są ludzie bardziej wykwalifikowani od wybrańców. Ich praw nie ma kto bronić”.

Autorstwo: Brenda Stoter
Tłumaczenie: M. Borsuk
Źródło oryginalne: Al-Monitor.com
Źródło polskie: Euroislam.pl
O autorce

Brenda Stoter jest holenderską dziennikarką, zajmuje się Bliskim Wschodem, m.in. tematem kobiet z Zachodu w ISIS.
https://wolnemedia.net/nie-widac-konca-dramatu-jazydo...