kumak ruski troll - czy warto z nim dyskutować ?

Jak co roku w ten dzień 15 sierpnia przypominam, że dzisiaj Święto Mokoszy. Cały czas marzę o Procesji zorganizowanej w ten dzień :-) I kiedyś musimy to zrobić!
Zgodnie z Kalendarzem Sławskim, 15 sierpnia jako Sławianie obchodzimy Święto Mokoszy. Imię Mokoszy wywodzi się od prasłowiańskiego rdzenia *mok–, związanego z określeniami wilgotny, mokry. Łączono je także z sanskryckim rdzeniem makhá–, czyli szlachetny, bogaty. MOKOSZA ZWANA WILGOTNĄ MATKĄ ZIEMIĄ. Bogini tkactwa, urodzaju, płodności, seksualności i powodzenia materialnego. Opiekunka kobiet. Do jej atrybutów należał mak - symbol płodności i miłości cielesnej oraz pająk i wrzeciono - którymi snuła nić losu. Kojarzona z Ziemią karmicielką. Wierzono, że deszcz był mlekiem Mokoszy. Praktykowano spowiedź do Ziemi, czyli do Mokoszy, robiąc dołek do którego można było powiedzieć wszystko, zresztą z naturalnych zagłębień w ziemi, czy jaskiń można też było usłyszeć Jej głos. Akt płciowy odbywany na gołej ziemi był działaniem magicznym, które miało na celu wywołanie urodzaju. Lud polski długo po przyjęciu chrześcijaństwa na NMP zamiast Maria mówił MARZA. Imiona Marzana, Marzanna, Maryna - a np. w Rosji zdrobniale Masza pochodzą od bogini Marzanny/Maranny/Moreny/Mory/Maryny, którą również zwano Bogurodzicą, Mokrą/Wilgotną Matką Ziemią. Wilgoć to niezbędny element w obfitych plonach, jak i tworzeniu nowego ludzkiego życia...
5 lat temu w Galeria Sztuki Współczesnej Pastula zorganizowałam Procesję Wilgotnej Pani. Nosiliśmy ten oto złoty obiekt obłożony w całości cekinami w kształcie kwiatuszków...

Piotr Szelągiewicz
12 sierpimdtdnimaloceoSo pmtogonsoer 1nheh6:dg1d5S ·
Oto prawdziwy cud. Cud nauki. Patrzycie na zdjęcie, które ukazuje cud - to był jeden z najbardziej przełomowych momentów w historii medycyny, niesamowity, spektakularny.
Jest rok 1922. Na dziecięcym oddziale szpitalnym mali pacjenci z cukrzycową kwasicą ketonową tkwią w śpiączce i czekają na śmierć. Obok ich łóżek czuwają rodzice - pogrążeni w rozpaczy, pozbawieni nadziei.
Do akcji wkraczają naukowcy z Uniwersytetu w Toronto. Podchodzą do leżącego na pierwszym łóżku z brzegu pacjenta i wstrzykują mu oczyszczony ekstrakt z trzustki - insulinę. Następnie wędrują od jednego łóżka do drugiego, robiąc zastrzyk wszystkim dzieciom po kolei.
Nieco wcześniej kanadyjski naukowiec Frederick Grant Banting i student medycyny Charles Herbert Best, po wielu dniach i nocach ciężkiej pracy, po raz pierwszy wstrzyknęli swój "wynalazek" choremu - 14-letniemu Leonardowi Thompsonowi. Chłopiec stał się pierwszym pacjentem, którego uratowano przed śmiercią z powodu cukrzycy. Natychmiast, jeszcze w tym samym roku, rozpoczęto produkcję insuliny na skalę przemysłową.
Wróćmy do naszego oddziału dziecięcego. Zanim naukowcy dotarli do ostatniego łóżka (umierających na DKA trzymano na dużych oddziałach, często z 50 lub więcej pacjentami), pierwsze dziecko, któremu podano hormon, otworzyło oczy. Później kolejne dzieci - jedno po drugim - wybudzały się ze śpiączki. Wyobrażacie to sobie?
W 1923 roku za odkrycie insuliny Banting otrzymał Nagrodę Nobla.