Co tam Panie w polityce?

Kultowa „Trujka”….

1 kwietnia 1962 roku nadawanie rozpoczął Program 3 Polskiego Radia. Jednak decyzja o powołaniu nowego programu została podjęta przez Biuro Polityczne KC PZPR cztery lata wcześniej. Początkowo Program 3 nadawał powtórki audycji z pozostałych dwóch programów. Nowa antena miała charakter rozrywkowy, była adresowana głównie do młodego słuchacza.

- To był taki okres, w którym szukaliśmy nowych form dotarcia do społeczeństwa - mówił ówczesny prezes Radiokomitetu Włodzimierz Sokorski w audycji Marcina Gutowskiego "Trójka z dżemem - palce lizać!".

Dziś - choć jednak w aureoli męczenników o wolność słowa i demokrację - odchodzą „kultowi” prezenterzy muzyczni „Trójki”. Właśnie ci, którzy swoją karierę opozycjonistów władzy komunistycznej rozpoczęli w powołanym przez KC PZPR programie trzecim Polskiego Radia. A były to czasy światłego I sekretarza KC PZPR tow. Władysława Gomułki. Wojciech Mann, Marek Niedźwiedzki, Piotr Kaczkowski, Metz to właśnie ci męczennicy, którzy postanowili opuścić „Trójkę” na znak protestu wobec szalejącego terroru pisowskiego. Reżimu, który elity III RP przyrównują do czasów stalinizmu.

Przypominam więc piękne karty opozycyjnej walki "kultowych" redaktorów:

Piotr Kaczkowski już w marcu 1963 rozpoczął współpracę z Programem III PR w audycji W. Pogranicznego 30 minut rytmu. Samodzielnie zadebiutował prezentując piosenki włoskie w cyklu comiesięcznych audycji PR III Con amore! Już same daty potwierdzają, że Kaczkowski narażał się władzy przez 57 lat (!), ale za reżimu PIS-u już nie wytrzymał…

Wojciech Mann swoją działalność opozycyjną w Programie III Polskiego Radia rozpoczął w 1967 roku, czyli jeszcze za tow. Gomułki. Prowadził liczne autorskie programy: Magazyn 4/4, Mój magnetofon, Poranek z radiem, Baw się razem z nami, Muzyczna poczta UKF, W tonacji Trójki, czy Zapraszamy do Trójki… Wytrzymał do 2020 roku, czyli okrągłe 53 lata w opozycji….

Pozornie skromniejsze dokonania w walce z reżimem ma na swym koncie red. Marek Niedźwiedzki, który pracę w „Trójce” rozpoczął na samym początku stanu wojennego, czyli w dniu 5 kwietnia 1982 roku. Jak się jednak później okazało, Marek Niedźwiedzki był podwójnym agentem: agentem bezpieki o ps. „Bera”, oraz bojownikiem o wolność i demokrację. Bo to red. Niedźwiedzki już od 17 kwietnia 1982 roku prowadził Listę Przebojów Programu Trzeciego – wbrew groźbom i zastraszaniu junty wojskowej. Ale Niedźwiedzki nie poddał się! Padł dopiero wtedy, gdy wyprowadził Kazika na pierwsze miejsce Listy Przebojów i gdy do władzy doszedł okrutny reżim PIS-u…

Można zrozumieć, że nawet tacy wybitni opozycjoniści jak Mann, Niedźwiedzki czy Kaczkowski w końcu poddali się. Nie każdy przecież jest w stanie znieść wyrafinowane tortury jak przypalanie, wyrywanie włosów i paznokci, miażdżenie genitaliów oraz palców, rany zadawane wszystkim, co tylko wpadnie w ręce oprawców stalinowskich!

Jednak wspomnienie o wybitnych dysydentach, którzy przeżyli w stworzonej przez Biuro Politycznego KC PZPR „Trójce” – wszystkich I sekretarzy KC PZPR od Gomułki, Gierka, Kani, Rakowskiego po Jaruzelskiego – musi budzić szacunek. Przecież ta trójka stała się fundamentem odnowionej po „okrągłym stole” nowej „Trujki”. Warto podkreślić, że razem z tymi wybitnymi synami PRL i III RP - fundament odnowionej „Trujki” już od początku stanu wojennego budował nieodżałowany dyrektor muzyczny Programu III Polskiego Radia Piotr Metz. On także postanowił odejść w proteście, że Kazik nie znalazł się na pierwszym miejscu Listy Przebojów.

A kim jest Kazik – nie trzeba dziś nikomu przypominać. Kazikowi nawet się Elvis Presley nie umywa…


Źródło: https://niepoprawni.pl/blog/mpyton/kultowa-trujka

©: autor tekstu w serwisie Niepoprawni.pl | Dziękujemy! :).

Prof. Jerzy Adam Stępień do królowej internetów Beata Maria Geppert:

Szanowna Pani Beato, Bardzo dziękuję za zadane mi przez Panią pytania. Odpowiedziałem już na pierwsze - czy te planowane na przełom czerwca i lipca wybory będą zgodne z konstytucją. Napisałem, że nie i taką opinię podtrzymuję. Termin dla konstytucyjnych wyborów już minął. Rządzący spowodowali rzecz wydawałoby się nieprawdopodobną: pozbawili obywateli możliwości dokonania wyboru prezydenta, zaatakowali samo jądro już nie tylko państwa prawa, niszcząc je doszczętnie, ale co więcej - sam rdzeń demokracji. Co jest bardziej istotne dla demokracji od wyborów, Jeśli obywatele nie mogą wybierać władzy, to od tego momentu, to jest od 10 maja znajdujemy się w państwie, w którym najistotniejszy element demokracji został wyeliminowany. Rządzący obiecują nam wybory za kilka tygodni, czyli obiecują coś czego nie potrafią i nie mogą spełnić, ponieważ te wybory nie mogą być uznane w świetle konstytucji za wybory. Czyli obiecanki-cacanki. A zatem trzeba teraz odpowiedzieć na pytanie drugie: czy iść na wybory. Na wybory nie pójdziemy, ponieważ to nie będą wybory. A zatem iść, czy nie iść w ogóle? Wydawać by się mogło w pierwszej chwili, że nie należy brać udziału w tej farsie. Iść jednak trzeba. Nic bardziej by nie ucieszyło rządzących niż bojkotowanie tej farsy. Oni doskonale wiedzą, że jest to farsa, że w istocie rzeczy jest to naigrywanie się z najpoważniejszej instytucji państwa demokratycznego jaką są wybory. W istocie rzeczy rządzący proponują nam w miejsce wyborów plebiscyt - za czy przeciwko władzy. Ten plebiscyt nie ma, oczywiście, konstytucyjnej podstawy prawnej. Konstytucja nie zna takiej instytucji, no ale Konstytucję rządzący dawno podeptali, "ułaskawiając" Kamińskiego, odmawiając zaprzysiężenia trzech prawidłowo wybranych sędziów TK, nie ogłaszając "bez żadnego trybu", za to z woli prezesa PiS, wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Konstytucji zatem nie ma, podeptana następnie rzucona została w kąt. Kiedy nie rządzi prawo, zaczyna rządzić goła siła. I rządzi piąty już rok. Ta gola siła rządzi w parlamencie, Trybunale Konstytucyjnym, za chwilę zwycięży w Sądzie Najwyższym. Skoro proponowane w najbliższym czasie wybory nie będą wyborami, to oznacza, że władza rzuca społeczeństwu wyzwanie siłowego rozstrzygnięcia plebiscytarnego na ubitej ziemi - według prostego rachunku: kto jest z nami, kto przeciwko. Moim zdaniem, to wyzwanie trzeba podjąć i w ten sposób doprowadzić do siłowego rozstrzygnięcia. Świadomość, że będzie to plebiscyt, a nie wybory, pozwoli każdemu ze spokojnym sumieniem podjąć właściwą decyzję.

PRAWNICY JEDNYM GŁOSEM: MANOWSKA NIE JEST PREZESEM SN
Prawnicy skomentowali decyzję prezydenta Andrzeja Dudy o powołaniu na urząd prezesa Sądu Najwyższego Małgorzaty Manowskiej.

Nie prof. Włodzimierz Wróbel a Małgorzata Manowska zasiądzie w fotelu Prezesa Sądu Najwyższego - taką decyzję wbrew rekomendacji sędziów Zgromadzenia Ogólnego SN podjął Andrzej Duda.

Prawnicy nie zostawiają suchej nitki na postanowieniu prezydenta; zarzucają kolejne złamanie Konstytucji i deklarują, że Manowska nie jest prezesem Sądu Najwyższego.

- Decyzja PAD bez podstawy prawnej, bez mocy prawnej, z oczywistym naruszeniem art. 183 ust. 3 Konstytucji. Małgorzata Manowska nie była kandydatką przedstawioną przez zgromadzenie SN, nie uzyskała poparcia większości. Jest co najwyżej technicznym adminem, z pewnością nie jest I Prezesem SN. Decyzja PAD nie wykreowała piastuna konstytucyjnego organu państwa, jakim jest I Prezes SN. Sędzia Manowska jest co najwyżej technicznym adminem, delegowanym do tymczasowego zarządzania sprawami administracyjnymi SN. Nie ma kompetencji I Prezesa, jej wybór nie ma mocy prawnej - wypowiada się dr Mikołaj Malecki, Katedra Prawa Karnego UniwersytetU Jagielloński.

- Prezydent Andrzej Duda, powołując Małgorzatę Manowską na I prezesa Sądu Najwyższego, naruszył co najmniej następujące przepisy Konstytucji RP: art. 183 ust. 3, art. 178 ust. 1, art. 179 i art. 187, art. 10 i art. 173, art. 126 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1, art. 7 oraz art. 2 Konstytucji RP - ocenia prof. Anna Rakowska-Trela z Uniwersytetu Łódzkiego.

Dziennikarz Patryk Michalski z radia RMF FM przypomniał, że prezes Sądu Najwyższego jest jednocześnie przewodniczącą Trybunału Stanu - często pojawiają się głosy, że Andrzej Duda po zakończeniu swojej kadencji stanie przed nim za wielokrotnie złamanie Konstytucji.

- Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest z urzędu Przewodniczącym Trybunału Stanu. Tak tylko wspominam, skoro trwa dyskusja o niebezpieczeństwach związanych ze wskazaniem profesor Małgorzaty Manowskiej, byłej polityk - zastępczyni Zbigniewa Ziobry - na stanowisko Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego.

Na słowa dziennikarza odpowiada prawnik dr Kamil Mamak, Katedra Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

- Na szczęście to problem jedynie czasowy. Prof. Manowska nie jest 1. Prezesem Sądu Najwyższego. Nie było decyzji o przedstawieniu kandydatów, wiec po wyborach nowy Prezydent powinien oczekiwać od ZO SSN zakończenia procedury - komentuje prawnik.