Ubogacenie Europy

Porażka służb we Francji

Po tym, jak pracujący w policji islamski konwertyta zabił czterech funkcjonariuszy w Paryżu, Francja żyje tematyką instytucjonalnej porażki w kontekście informowania o zagrożeniu ekstremistycznymi zachowaniami.

Strach przed oskarżeniem o islamofobię we francuskiej policji sprawia, że funkcjonariusze niechętnie informują o podejrzanych działaniach swoich muzułmańskich kolegów. Starsi stażem policjanci muszą teraz wyjaśniać, jak doszło do tego, że nie zauważono radykalizacji ich kolegi z jednostki. Pojawiają się również pytania o to, czy podejmowane są wystarczające środki mające na celu zapobieganie infiltracji w środowisku.

Mickaël Harpon, który dokonał ataku na komisariat, posiadał dostęp do ściśle tajnych informacji w dyrekcji wywiadu prefektury paryskiej policji (DRPP). W pamięci USB znalezionego w jego domu zaraz po zamachu, znajdowały się zarówno materiały propagandowe Państwa Islamskiego, jaki i dane kilkunastu funkcjonariuszy policji. Podobny przypadek miał miejsce również rok temu, gdy na dysku zatrzymanej islamistki znaleziono nazwiska i dane osobowe 2626 pracowników francuskiej centralnej dyrekcji wywiadu wewnętrznego (DCRI).

Françoise Bilancini, szefowa DRPP, znała Harpona jako dobrego informatyka i bezproblemowego człowieka, ale nie zadała sobie trudu, że zasięgnąć opinii na jego temat wśród współpracowników lub przejrzeć jego historię. Minister spraw wewnętrznych, Christophe Castaner, w wywiadzie dla telewizji TF1 przyznał, że rzeczywiście można mówić o „dysfunkcyjności” [służb] w tym przypadku. Dodał jednak, że nie zamierza podać się do dymisji.

Postawą władz w kontekście opisanych wydarzeń zaniepokojeni są m.in. członkowie policyjnych związków zawodowych. Yves Lefebvre, członek związku Unité SGP uważa, że „tego typu zaniedbania nie miały miejsca za rządów Sarkozy’ego i Cazeneuve’a, którzy potrafili uderzyć pięścią w stół”.

Policja we Francji nie jest jedyną służbą publiczną potencjalnie infiltrowaną przez radykalnych islamistów. W czerwcu posłowie Éric Diard z partii Republikanów oraz Éric Poulliat z partii La République En Marche! prezydenta Macrona opublikowali raport pokazujący, że kwestia radykalizacji dotyka pracowników wielu sektorów publicznych.

https://euroislam.pl/porazka-sluzb-we-francji/

Europie zagraża nowa fala uchodźców

Wedle ocen ekspertów obserwujących kierunki migracji, rośnie nowe zagrożenie. O ile udało się opanować i zamknąć dla masowych napływów kierunek bałkański, o tyle rośnie liczba migrantów, którzy ryzykując życie przepływają Morze Śródziemne próbując dostać się do Europy z Afryki Północnej.
Od 1 stycznia do 23 kwietnia trasą przez Morze Śródziemne przybyło z północnej Afryki do Włoch 36 851 migrantów. To o 45 procent więcej w porównaniu do analogicznego okresu w poprzednim roku, choć już 2016 z liczbą 181 tysięcy uchodźców był rekordowy. – Sytuacja jest niepokojąca – mówi rzeczniczka Europejskiej Agencji Straży Granicznej Frontex Izabella Cooper. Jest wielce prawdopodobne, że fala uchodźcza nasili się gdyż latem Morze Śródziemne robi się spokojniejsze a to sprzyja próbom jego przepłynięcia. Władze włoskie sygnalizują napływ nie tylko migrantów z Afryki Północnej ale także z południowej Azji ( Bangladesz czy Pakistan).

Wedle zajmujących się tematyką dziennikarzy niemieckiego „Der Spiegel” Unia Europejska opracowuje scenariusz na wypadek „poważnej sytuacji kryzysowej”. Mówi się o liczbie ponad 200 tysięcy uchodźców rocznie, których należy relokować. W antykryzysowych planach zakłada się bardziej restrykcyjne stosowanie prawa azylowego. Mówiąc otwartym tekstem: jeśli przyjedzie więcej migrantów, UE w większym stopniu postawi na odstraszanie.

Większość ludzi, którzy wyruszają dziś w drogę z krajów afrykańskich, takich jak Nigeria, Gwinea, Wybrzeże Kości Słoniowej, ucieka przed biedą w nadziei na lepsze szanse życiowe w Europie, tylko nieliczni mają jednak widoki na azyl. I to rodzi problem bo większość z tych ludzi kwalifikuje się do odesłania. Głównym krajem z którego przybywają ta drogą uchodźcy jest Libia, z którą współpraca ( jak z Turcją) jest obecnie praktycznie niemożliwa wobec panującej tam destabilizacji i braku silnego ośrodka władzy centralnej. Tam gdzie nie ma państwa i jego organów – nie ma też skutecznej ochrony granic. Za to kwitnie proceder przestępczy związany z przemytem ludzi. Sytuacja więc na tym kierunku migracji wygląda fatalnie i grozi poważnym kryzysem. Kluczem jest dogadanie się z jakimś centralnym ośrodkiem władzy w Libii aby skuteczniej kontrolować jej terytorium na które dostaje się ogromna rzesza migrantów w nadziei na „skok” przez morze do lepszego świata.

Agencja Straży Granicznej Frontex stwierdza, że przemytnicy stają się coraz bardziej brutalni. Na pontony, które są w stanie pomieścić piętnaście osób, wsadzają ich nawet powyżej 100 osób. Przeprawa do Włoch na tak przepełnionej łodzi może i często kończy się tragedią. W tym roku w drodze do Włoch zginęło już ponad tysiąc ludzi.

Uratowani migranci opowiadają pracownikom Frontexu, jak nieludzko byli traktowani. Tych, którzy nie chcieli wsiąść na przepełnioną łódź, przemytnicy zmuszali grożąc im bronią, a często nawet strzelano do nich lub ich mordowano. – Wśród uratowanych wielu miało rany postrzałowe – mówi rzecznik Frontexu Izabella Cooper. Sytuacja jest więc dramatyczna.

Komisja Europejska nakłania państwa unijne, by szybciej odsyłały uchodźców. Według szacunków pół miliona ludzi, którzy w 2015 i 2016 roku złożyli wnioski o azyl, powinno wrócić do swoich krajów. Tymczasem od 2015 roku wydalono mniej niż połowę z nich. W przypadku krajów afrykańskich często nie udaje się tego zrobić. Albo wzbraniają się one przed przyjęciem z powrotem swoich obywateli, albo uchodźcy, którzy mieli zostać odesłani, dawno już gdzieś zniknęli.

Opracowanie własne
https://granice.targi.lublin.pl/portfolio/europie-zagraza-nowa...

Czy grozi nam nowy kryzys migracyjny?

Z danych Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej wynika, że we wrześniu zwiększyła się liczba osób nielegalnie przekraczających granicę. Najwięcej imigrantów dociera obecnie do Grecji, głównie na wyspy rozsiane na Morzu Egejskim.

Szlaki migracyjne z Afryki i Bliskiego Wschodu dzieli się na cztery kategorie: szlak wschodni przez Morze Egejskie, szlak wiodący z Libii do Włoch (szlak środkowy), szlak zachodni, prowadzący do granicy hiszpańskiej. I dziś mniej uczęszczany – szlak bałkański.

Szlak wschodni

Do Europy przez Morze Egejskie we wrześniu dostało się 11,5 tysiąca osób. 40 procent z nich to obywatele Afganistanu. W porównaniu z sierpniem skala migracji na tym szlaku wzrosła o 16 procent, zaś w porównaniu z analogicznym okresem zwiększyła się o 22 procent.

Szlak środkowy

Trasa ta prowadzi z Libii do wybrzeży Malty i Włoch. Władze odnotowały ponad 2 tysiące nielegalnych przekroczeń granicy przez Sudańczyków oraz Tunezyjczyków. W porównaniu z sierpniem skala migracji wzrosła o 16 procent, lecz w porównaniu z zeszłym rokiem spadała o ponad połowę.

Szlak zachodni

Drogę tę wybierają głównie mieszkańcy Afryki Subsaharyjskiej, by dostać się do Hiszpanii. We wrześniu było ich blisko dwa i pół tysiąca, co oznacza wzrost o 12 procent w porównaniu z sierpniem, natomiast w odniesieniu do analogicznego okresu roku ubiegłego należy mówić o pięćdziesięcioprocentowym spadku.

Gorzki paradoks

Z powyższych danych można wywnioskować, że obecnie stuacja rysuje się lepiej niż w 2018 roku. Jednak interwencja Turcji w Syrii i polityka szantażu prezydenta Erdogana sprawiają, że sytuacja wydaje się dynamiczna. W prawdzie Angela Merkel 13 października wezwała Ankarę od wstrzymania działań wojennych w północnej Syrii, jednak apel nie spotkał się z pozytywnym przyjęciem. Turcja doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że trzyma Europę w szachu. Niemcy obecnie są bardziej zainteresowane przedłużeniem porozumienia migracyjnego UE-Turcja niż konfrontacyjnym kursem wobec Ankary. Sytuacja staje się tragiczna i paradoksalna zarazem. Kanclerz Merkel otworzyła granicę przed migrantami syryjskimi ze względów humanitarnych, dziś, kiedy opór wobec polityki otwartych granic wzrasta, musi tolerować zbrodnicze działania Turcji, których ofiarą padają Kurdowie oraz Syryjczycy. To właśnie, by zapobiec kolejnej fali migrantów, do Ankary i Aten wybrał się szef niemieckiego MSW Horst Seehofer.

Kolejne fiasko systemu relokacji

Rząd w Berlinie bezskutecznie próbuje nakłonić inne kraje wspólnoty do partycypowania w dobrowolnym systemie relokacji. Udało się do pomysłu nakłonić Francję, Włochy, Portugalię, Maltę i Luksemburg. Sceptyczne wobec koncepcji nowego mechanizmu rozdzielania wyłowionych z Morza Śródziemnego migrantów pozostaje Grupa Wyszehradzka oraz Austria. Również w szeregach samej chadecji rośnie opór przeciwko dalszemu przyjmowaniu imigrantów. Partyjni koledzy Seehofera zarzucają mu, że tworzenie systemu relokacji stanowi zachętę dla migrantów i zamiast rozwiązywać kryzys, pogłębia go. Nie bez znaczenia pozostają ogromne koszty ponoszone przez niemieckiego podatnika. Ich wycinek stanowi jedynie budżet Federalnego Urzędu ds. Migracji i Uchodźców (BAMF), który w 2018 roku wyniósł ok. 850 milionów euro. W dalszym ciągu nie udało się rozwiązać problemu deportacji osób przebywających w Niemczech nielegalnie.

Wnioski

Wzrost demograficzny Afryki, daleka od stabilności sytuacja w Syrii i na Bliskim Wschodzie powodują, że UE powinna raczej spodziewać się w dłuższej perspektywie wzrostu presji migracyjnej. Dotychczasowe działania (umowa z Erdoganem) mają charakter doraźny i nie zmieniają zasadniczo polityki Wspólnoty. Dziś możemy zaobserwować pewną zamianę nastrojów w porównaniu z rokiem 2015. Rządy powoli (oficjalnie lub nie) wycofują się z polityki „otwartych drzwi”, wiedząc, że powtórka z 2015 roku może doprowadzić do fali niepokojów społecznych. Jednak kryzys rozwiązać może jedynie powrót do polityki realnej, czyli takiej, która zakłada prawo państwa do obrony własnych granic. Obecnie jako UE jesteśmy w klinczu – w zasadzie wszystkie rządy chcą ograniczenia migracji, nikt jednocześnie nie chce pozwolić strażnikom granicznym czy wojsku na sięgnięcie po środki siłowe. Jeśli zaakceptujemy w sensie politycznym racje moralne zwolenników otwartych granic, to i tak nie uda nam się uciec od pytania, ilu ludzi Europa jest w stanie przyjąć i utrzymać? Czy po tym, jak przyjmiemy milion, dwa, czy dziesięć milionów migrantów będziemy mogli powiedzieć milionom pozostałych, że już nie mamy dla nich miejsca? Jak długo „rzeczywistym strażnikiem” granic UE będzie turecki autokrata, który, jak pokazują ostatnie tygodnie, nie ma zbyt wielu moralnych skrupułów?

Piotr Ślusarczyk

Źródła: dw.com osw.waw.pl
https://euroislam.pl/czy-grozi-nam-nowy-kryzys-migr...

Rozbito gang legalizujący pobyt imigrantów

Nadwiślański Oddział Straży Granicznej zatrzymał pięciu obcokrajowców należących do międzynarodowej grupy przestępczej, która zajmowała się przemytem imigrantów oraz legalizowaniem ich pobytu na terytorium naszego kraju. Szacuje się, że przez ostatnie trzy lata za jej pośrednictwem w Polsce osiedliło się kilkadziesiąt osób, w tym głównie z Zakaukazia i Azji Południowej.
Zatrzymanie przestępców było możliwe dzięki współpracy Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej oraz Prokuratury Okręgowej w Łodzi, które prowadziły śledztwo w sprawie umożliwiania cudzoziemcom przekroczenia polskich granic oraz legalizacji ich pobytu w Polsce, a także przyjmowania z tego tytułu korzyści majątkowych. Zatrzymanym pięciu członkom międzynarodowej grupy przestępczej grozi w związku z tym do ośmiu lat więzienia.

Ogółem funkcjonariusze Straży Granicznej weszli do ośmiu obiektów (w tym do punktu gastronomicznego sprzedającego kebab) w województwach mazowieckim i łódzkim, zabezpieczając między innymi 40 tys. złotych, telefony komórkowe, komputery i inne nośniki informacji. Wśród zatrzymanych znaleźli się obywatele Pakistanu, Tadżykistanu, Białorusi i Afganistanu, zaś Tadżyk dodatkowo był poszukiwany przez Interpol za dokonywanie przestępstw finansowych.

W ciągu trzech lat swojej działalności mieli oni przemycić do Polski kilkadziesiąt osób pochodzących głównie z Zakaukazia i Azji Południowej. Ich głównym zajęciem było potwierdzanie fikcyjnych form zatrudnienia obcokrajowców, aby w ten sposób mogli oni składać wnioski do urzędów wojewódzkich o udzielenie im zgody na pobyt i pracę w naszym kraju. Członkowie grupy mieli pobierać z tego tytułu kwoty od 2,5 do 4 tys. euro.

Na podstawie: StrazGraniczna.pl
Źródło: Autonom.pl
https://wolnemedia.net/rozbito-gang-legalizujacy-poby...