Początek Roku Szkolnego

Jeśli dyskutujecie z kimś o nowoczesnej edukacji seksualnej i jesteście atakowane/atakowani seksualizacją, polecamy uzbroić się w argumenty naukowe
https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/wywiady/2153...
Koronny argument przeciwko edukacji seksualnej jest związany z rzekomą „seksualizacją” dzieci. W gruncie rzeczy opiera się on na niewiedzy, ponieważ najczęściej błędnie definiuje proces seksualizacji – mówi prof. dr hab. Maria Beisert, kierownik Zakładu Seksuologii Społecznej i Klinicznej Instytutu Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Maria Beisert
Prof. dr hab. Maria Beisert
Karolina Krawczyk: Co się wydarzyło, że w ostatnich latach nagłośniono potrzebę edukacji seksualnej dzieci i młodzieży?

prof. dr hab. Maria Beisert: Po pierwsze, zwiększa się świadomość, że wiedza o seksualności człowieka pomaga tę seksualność wspomagać. Wiele badań wskazuje, że jeśli ludzie wiedzą więcej na temat seksualności, to więcej przyjemności z niej czerpią i staje się ona dla nich źródłem szczęścia. Drugim czynnikiem, tym razem negatywnym, jest ciągle utrzymujący się gdzieniegdzie strach przed seksualnością. W społeczeństwie wciąż funkcjonuje wiele lęków i stereotypów, a ludzie, którzy im hołdują, bardzo często opierają się na wiedzy nieaktualnej bądź wprost fałszywej. A taka postawa może z kolei sprzyjać rozwojowi patologii seksualnej.



Czyli celem edukacji seksualnej nie jest wyłącznie nauka o seksie?

Edukacja seksualna to nauka o czynnikach biologicznych, psychicznych i kulturowych, które wpływają na seksualność człowieka. Dzięki edukacji seksualnej młody człowiek może się dowiedzieć, jak kierować swoją seksualnością, aby m.in. nie przekraczać przyjętych norm.

I chronić się przed zagrożeniami?

Też. Dzięki edukacji seksualnej dowiadujemy się, co jest normą, a co patologią seksualną i potrafimy się poruszać w wyznaczonych przez te ramy granicach. Jeśli posiadamy wiedzę, to zwiększamy obszar, który decyduje o zdrowiu i szczęściu seksualnym. W związku z tym, jeśli mamy wiedzę na temat norm, to ona chroni nas przed naruszeniem granic drugiego człowieka, zadaniem mu bólu i cierpienia, nie mówiąc już o popełnieniu przestępstwa względem niego.

Także w aspekcie wykorzystywania seksualnego dzieci? Może zapobiegać takim przypadkom?

Zdecydowanie tak! Jeśli uczymy dzieci, czym jest ich seksualność i jak się nią posługiwać, nienaruszając granic drugiego człowieka i by zawsze działać za jego zgodą, wtedy osiągamy dwa cele. Po pierwsze, dziecko wie, że nie wolno działać przeciwko drugiemu człowiekowi. A trzeba sobie jasno powiedzieć, że sprawcą wykorzystania seksualnego dziecka może być również inne dziecko. Po drugie, jeśli dziecko wie, co jest normą, a co patologią, to potrafi się trzymać z dala od tego, co jest niewłaściwe. Istnieje większa szansa, że dziecko szybko się zorientuje i właściwie zareaguje, gdy ktoś będzie chciał go wykorzystać: zaprotestuje, zwróci się o pomoc do zaufanej osoby, a w skrajnych przypadkach będzie mogło także złamać pewne społeczne normy (np. skłamie, że nikomu nie powie), będzie się bronić, uciekać. Jeśli dziecko ma sporą wiedzę o seksualności człowieka, ono samo nie będzie ani sprawcą, ani też ofiarą.

Naukowcy twierdzą, że dziecko jest istotą seksualną od początku swojego życia. Co to znaczy?

Seksualność opiera się na trzech filarach: biologicznym, psychicznym i społecznym. Człowiek jest istotą seksualną od momentu poczęcia aż do śmierci. Etap dzieciństwa to jednocześnie pewien etap rozwoju seksualnego.

W zaleceniach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczących edukacji seksualnej podkreśla się pozytywne aspekty seksualności. Na czym one polegają w odniesieniu do dzieci i młodzieży?

W społeczeństwie wciąż funkcjonuje wiele lęków i stereotypów..., a taka postawa może z kolei sprzyjać rozwojowi patologii seksualnej.
WHO nie przedstawia niczego nowego. Seksualność człowieka jest cechą niezbywalną i niezależną od wieku. Dotyczy tak samo dziecka, jak i osoby w wieku podeszłym. Dobrze rozumiana i dobrze przeżywana seksualność może być źródłem radości, szczęścia, przyjemności, satysfakcjonujących stanów i rozwoju.

A są jakieś negatywne skutki?

Źle przeżywana seksualność może doprowadzić m.in. do nieszanowania drugiego człowieka, który jest partnerem aktywności seksualnej. Poza tym można zaobserwować przypadki, gdzie przez aktywność seksualną człowiek niszczy samego siebie, na przykład podejmując niewłaściwe, ryzykowne zachowania seksualne, które prowadzą do zagrożenia zdrowia, a nawet życia i stają się źródłem cierpienia. Trzecim aspektem, o którym trzeba wspomnieć, jest przekraczanie norm, które zostały stworzone w społeczeństwie po to, aby nasza seksualność była ujęta w jakichś granicach. Przekraczając je, naruszamy bardzo istotne, pozytywne wartości.

Czy szeroko pojęta edukacja seksualna może wpłynąć na orientację seksualną młodego człowieka? To jedna z obaw podnoszonych przez jej krytyków.

Orientacja seksualna jest uwarunkowana głównie biologicznie, a zatem edukacja seksualna nie ma wpływu na jej istotę. Wiedza zdobyta w ramach wychowania seksualnego może pomóc zdefiniować własną orientację seksualną, zrozumieć ją i zaakceptować, gdy stanie się ona orientacją wyraźnie wyłonioną. Natomiast edukacja nie uczyni człowieka hetero- czy homoseksualnym. Odpowiadają za to inne czynniki.

Czyli jakie?

Według najnowszych koncepcji głównie czynniki biologiczne. Nie istnieje jeden konkretny gen odpowiedzialny za orientację seksualną. Teorie genetyczne są oparte na wynikach badań bliźniąt (twin studies) lub rodzin (family studies), w których analizuje się zależności w rodzinie oraz stopień korelacji między tym, że członkowie rodziny są homoseksualni, a tym, że ich krewni o zbliżonym aparacie genetycznym są również homoseksualni. Wykazano, że w przypadku bliźniąt – głównie mężczyzn monozygotycznych – ta zbieżność jest duża. Argument ten wykorzystuje się do wskazania biologicznego podłoża jako tego, które jest odpowiedzialne za orientację seksualną. To samo jest z koncepcjami hormonalnymi, które pokazują, jak gospodarka hormonalna w życiu płodowym może wpływać na powstanie orientacji seksualnej. Badania naukowe wykazały jednocześnie, że w przypadku orientacji seksualnej kobiet czynniki o charakterze psychologicznym i psychospołecznym mają większy udział w jej kształtowaniu niż w przypadku mężczyzn.

Jakie argumenty najczęściej podnoszą przeciwnicy edukacji seksualnej?

Argument, którego najczęściej się używa, jest związany z seksualizacją dzieci. W gruncie rzeczy opiera się on na niewiedzy, ponieważ posługujące się nim osoby najczęściej błędnie definiują proces seksualizacji, podczas gdy jej kryteria są ściśle określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne i stoją w opozycji do zdrowej seksualności (p. ramka 1.). Z zaleceń dotyczących edukacji seksualnej jasno wynika, że informacje przekazywane dziecku muszą być dostosowane do stopnia jego rozwoju. Natomiast przeciwnicy edukacji seksualnej uważają, że miałaby ona polegać na podawaniu dziecku w ogóle wiedzy o seksualności człowieka, tak jakby sama wiedza mogła rozwój dziecka naruszyć lub zniszczyć. Tymczasem właśnie brak wiedzy o prawidłowości rozwoju seksualnego dziecka i jego potrzebach doprowadzają do tego, że wypowiedzi osób, które sprzeciwiają się edukacji seksualnej, utożsamiając ją z „seksualizacją”, są wręcz śmieszne. Moim zdaniem taka reakcja wynika nie z lęku przed tym, że młody człowiek będzie posiadał wiedzę na temat antykoncepcji czy anatomii, ale z obaw, że taką osobę trudniej będzie kontrolować lub – mówiąc dosadniej – trudniej będzie nią manipulować.

Starszym panom z Episkopatu marzy się chyba struktura w rodzaju kościelnego ORMO albo Strażników Rewolucji, którzy pomagają irańskim ajatollahom w terroryzowaniu tamtejszego społeczeństwa.

Uważajcie na szkoły, bo będą demoralizować wasze dzieci – ostrzegli we wtorek biskupi i wezwali katolickich szalikowców, by sformowali ruch pomagający narzucać Polsce kościelną ortodoksję. Rodzice, wchodźcie do trójek klasowych – napisali. Pewnie starszym panom z Episkopatu marzy się struktura w rodzaju kościelnego ORMO albo Strażników Rewolucji, którzy pomagają irańskim ajatollahom w terroryzowaniu tamtejszego społeczeństwa.

Wielkim zagrożeniem ma być zdaniem biskupów „permisywizm”, czyli zła tolerancja. Z tak ogólnie sformułowanym sądem można by się nawet zgodzić. Pytanie tylko, co miałby obejmować ten nikczemny „permisywizm”. Czego miałby dotyczyć. Bo zagrożeniem dla tysięcy polskich dzieci jest nie ten permisywizm, który zwalczają biskupi, lecz ten polegający na bezkrytycznym wpuszczaniu do szkół katolickich fanatyków indoktrynujących młodzież na lekcjach religii.

Dla pełnej precyzji: nie mam na myśli wszystkich katechetów, wśród nich też trafiają się osoby kulturalne, światłe i rozsądne. Jednak jakoś tak się dziwnie złożyło, że w swoim bezpośrednim otoczeniu miałem do czynienia z co najmniej dwoma przypadkami kompletnych kretynów, którzy nigdy w życiu nie powinni być wpuszczeni do żadnej szkoły.

Przypadek pierwszy to katechetka (siostra zakonna), która 6-letniej córeczce sąsiadów opowiadała brednie, że Harry Potter to „znak szatana”. Przypadek drugi dotyczył bezpośrednio mojej córki, dziś już licealistki, która parę lat temu przyszła wzburzona ze swojej podstawówki, skarżąc się, że ksiądz wywiesił na tablicy ogłoszenie, iż nie można drążyć dyń, bo Halloween to szatan, piekło i grzech. Oczywiście poleciałem do szkoły i zrobiłem awanturę dyrektorce, która spacyfikowała idiotę i kazała mu te bzdury zdjąć z tablicy.

Po tych doświadczeniach, a także po lekturze licznych artykułów informujących o podobnych sprawach, a także o dużo większych winach duchownych – z przestępstwami pedofilii włącznie – wiem jedno: permisywizm polegający na wpuszczaniu Kościoła do szkół i zgadzaniu się, by się tam panoszył bez żadnej kontroli, jest groźny dla wychowania młodzieży. A jeśli miałbym wskazać jakąś zorganizowaną siłę czy instytucję, która zagraża rozwojowi polskich dzieci i ma na nie zły wpływ wychowawczy, to bynajmniej nie jest to Kampania przeciw Homofobii, lecz Episkopat Polski.


Dziś biskupi szczują swoich wiernych fanatyków przeciw świeckim szkołom. W istocie robią to samo, co Jarosław Kaczyński, który dla zdobycia i utrzymania władzy szczuje jednych Polaków na drugich, dzieląc społeczeństwo i wykopując w nim – z cynicznym wyrachowaniem – rowy nienawiści. Biskupi myślą zapewne, że ocalą swój chylący się ku upadkowi rząd dusz, jeśli zmobilizują katolickich hunwejbinów i rzucą ich do walki z miazmatami europejskiego oświecenia. Pewnie liczą, że dzięki temu będą mogli robić dalej to samo, co do tej pory: prawem kaduka mówić Polakom, jak mają żyć, i narzucać im swoje reguły.

O święta naiwności! Najwyraźniej nie zdają sobie sprawy, że w ten sposób robią wielki krok w kierunku laicyzacji i dechrystianizacji Polski. Ja z tego powodu nie będę płakać, jednak prawdziwi polscy chrześcijanie, których garstka może jeszcze przetrwała w jakichś katakumbach, powinni być zaniepokojeni i zmartwieni.
https://koduj24.pl/biskupi-mobilizuja-fanatykow-b...