1 wrzesień 1939

Rocznica zbrodni ukraińskich nacjonalistów w Sławentynie

W nocy z 17 na 18 września 1939 r. we wsi Sławentyn w województwie tarnopolskim ukraińscy nacjonaliści z OUN dokonali masowego mordu na kilkudziesięciu Polakach. Zbrodni dokonano przy pomocy siekier, noży i wideł, czyli arsenału typowego dla przyszłych „walk” o niepodległość Ukrainy.

Już od lat 20. XX w. nacjonaliści ukraińscy dążyli do zbudowania na ziemiach uznawanych przez siebie za ukraińskie swojego państwa. Działająca nielegalnie w II RP Ukraińska Organizacja Wojskowa próbowała stworzyć na południowo-wschodnich rubieżach Polski oddziały terrorystyczne, zostały one jednak rozbite przez polskie siły bezpieczeństwa.

UOW była finansowana, wspierana i kontrolowana przez wywiad niemiecki (Abwehra), a jej kierownictwo utrzymywało stałe kontakty z niemieckimi oficerami. W Niemczech miały swoje siedziby ośrodki szkoleniowe dla ukraińskich nacjonalistów, szkolące dywersantów, terrorystów i szpiegów. W zamian za wsparcie materialne i obietnice polityczne UWO przekazywała Niemcom materiały wywiadowcze dotyczące Wojska Polskiego oraz sytuacji politycznej i gospodarczej II RP.

W 1929 r. w Wiedniu, w wyniku połączenia radykalnych grup nacjonalistów ukraińskich, w tym UOW, powstała Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów. Jej głównym celem było „wygnanie Lachów za San”. Walka o niepodległą Ukrainę miała się odbywać za pomocą wszelkich dostępnych środków, przede wszystkim terroru.

Latem 1930 r. nacjonaliści z OUN rozpoczęli w Małopolsce Wschodniej akcję terrorystyczno-dywersyjną, której celem było zastraszenie polskiej ludności. Polegała głównie na podpaleniach mienia polskich właścicieli ziemskich, osadników oraz Ukraińców lojalnych wobec państwa polskiego. Atakowano polskie obiekty administracyjne, zrywano tory kolejowe, wysadzano mosty, ścinano słupy telefoniczne.

W odpowiedzi polski rząd przeprowadził akcji represyjną. Dalsze zamachy terrorystyczne, m.in. na ministra Bronisława Pierackiego, ściągnęły na OUN falę aresztowań, która od 1934 r. sparaliżowała jej działalność. Zawarta w tym samym roku polsko-niemiecka deklaracja o niestosowaniu przemocy przerwała współpracę Rzeszy z nacjonalistami ukraińskimi przeciw Polsce.

Po układzie monachijskim w 1938 r., wobec fiaska porozumienia z Polską i wizji wojny, III Rzesza odnowiła współpracę z OUN. Niemieckie władze planując wojnę z Polską, dążyły do wywołania powstania ukraińskiego na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej.

Po zawarciu w sierpniu 1939 r. paktu Ribbentrop-Mołotow, nie chcąc zadrażniać stosunków z nowym sojusznikiem, Niemcy zrezygnowali z użycia ukraińskich oddziałów i zarzucili projekt wywołania powstania. Mimo to, od 12 września 1939 r. na obszarze południowo-wschodnich województw RP dochodziło do nieskoordynowanych akcji dywersyjnych uzbrojonych bojówek OUN.

W nocy z 12 na 13 września Ukraińcy zajęli miasto Stryj, jednak po kilku dniach polskie wojsko zajęło miejscowość. Do rozruchów dochodziło w miejscowościach mieszanych narodowościowo, m.in. w Podhorcach, Borysławiu, Truskawcu, Mraźnicy, Żukotynie, Uryczu, Szczercu, w okolicach Mikołajewa i Żydaczowa.

Nasilenie wystąpień dywersyjnych nastąpiło po wejściu Armii Czerwonej 17 września 1939 r., głównie na Wołyniu i południowym Polesiu, a także w województwach tarnopolskim i stanisławowskim. Wtedy też doszło do pierwszych masowych mordów polskiej ludności, będących zapowiedzią przyszłego ludobójstwa.

W nocy z 17 na 18 września leżący w powiecie podhajeckim województwa tarnopolskiego Sławentyn zaatakowała bojówka OUN. Napastnicy, wśród których byli również ukraińscy mieszkańcy wsi, zabijali Polaków przy pomocy siekier, noży i wideł. Część ofiar torturowano przed śmiercią. Zamordowano według różnych źródeł, od 50 do 85 Polaków, spalono także część zabudowań.

W akcjach przeprowadzonych we wrześniu i październiku 1939 r. przez ukraińskich nacjonalistów przeciwko polskiej ludności cywilnej zginęło ponad 3 tys. osób w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu.


Autor: Paweł Brojek
Źródło: Henryk Komański, Szczepan Siekierka, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946”, Wrocław 2006
https://prawy.pl/104086-rocznica-zbrodni-ukrain...

Między swastyką a młotem i sierpem. 80 lat temu Niemcy utworzyli Generalne Gubernatorstwo

Adolf Hitler 80 lat temu podpisał dekret o utworzeniu z dniem 26 października Generalnego Gubernatorstwa – terytorium, którego Niemcy nie włączyli bezpośrednio do III Rzeszy. Jego ludność podlegała eksterminacji lub była stopniowo germanizowana. Gospodarka tzw. GG została w pełni nastawiona na potrzeby wojenne Niemiec.

Zasięg terytorialny okupacji niemieckiej w Polsce, który ustanowiono po klęsce kampanii 1939 r., nie był oczywistą konsekwencją zwycięstwa armii niemieckiej nad Polską. Wynikał z paktu Ribbentrop-Mołotow zawartego 23 sierpnia w Moskwie, w którego wyniku zasięg okupacji niemieckiej ograniczono do rzek: Pisa, Narew, Wisła i San. To porozumienie zmodyfikowano nową umową, którą podpisano 28 września, ponownie w Moskwie. W wyniku nowej linii demarkacyjnej strona niemiecka otrzymała Lubelszczyznę i część woj. mazowieckiego, a Związek Sowiecki terytorium Litwy.

Ostatecznie Hitler postanowił podzielić ziemie na dwie części – ziemie wcielone do III Rzeszy oraz Generalne Gubernatorstwo.

Na mocy dekretu Hitlera z 8 października 1939 r. do Rzeszy wcielono województwa: pomorskie, poznańskie, śląskie, większą część łódzkiego, zachodnią część krakowskiego, część warszawskiego i część kieleckiego. W sumie 92 tys. km km², na których mieszkało ponad 9 mln osób. Wymienione obszary włączono do istniejących prowincji niemieckich oraz do dwóch nowych okręgów: Wartheland (Kraj Warty) oraz Gdańsk-Prusy Zachodnie. Dokument o przyłączeniu tych ziem do Niemiec wszedł w życie 1 listopada 1939 r.

Z pozostałych zagarniętych przez Niemcy ziem polskich dekretem Hitlera z 12 października 1939 r. utworzono „Generalne Gubernatorstwo dla okupowanych ziem polskich”. Po objęciu władzy na tych terenach 26 października Hans Frank wydał pierwsze rozporządzenie o odbudowie administracji okupowanych polskich obszarów.

Stolicą Generalnego Gubernatorstwa stał się Kraków. GG składało się najpierw z dystryktów: krakowskiego, radomskiego, warszawskiego i lubelskiego, a od 1941 r., po zajęciu przez Niemcy nowych obszarów na wschodzie kosztem ZSRS, również galicyjskiego ze stolicą we Lwowie. Naczelną władzę w GG sprawował generalny gubernator dr Hans Frank. Podstawą dekretu były zasada wodzostwa („Führerprinzip”) oraz zasada ujednolicenia administracji. Generalny Gubernator był bezpośrednio podporządkowany Hitlerowi, mógł jednak samodzielnie wydawać rozporządzenia. Na czele dystryktów stali Szefowie Dystryktu, którzy od 1940 r. nosili tytuł gubernatora.

Dotychczasowe prawo polskie zachowywało swoją moc, o ile nie było w sprzeczności z przejęciem administracji przez III Rzeszę oraz wykonywaniem wojskowych praw niemieckich. Językiem urzędowym był niemiecki, a polski był wyłącznie „dopuszczalny"” "Status prawnopaństwowy Generalnego Gubernatorstwa nigdy nie został przez Niemców jasno określony. Od lipca 1940 r. Frank nakazał usunięcie części nazwy („dla okupowanych polskich obszarów”), co miało oznaczać ściślejsze połączenie z Rzeszą Niemiecką.

Nie ulega jednak wątpliwości, że przez cały okres okupacji Niemcy zarządzali tymi terenami wyłącznie w interesie Rzeszy, totalnie eksploatując zasoby materialne i bezwzględnie wykorzystując miejscową ludność" - wskazuje historyk prof. Andrzej Wrzyszcz.

https://www.tvp.info/44814223/miedzy-swastyka-a-mlo...

może tak kolego zaczniesz pisać bez wyzwisk?NIE BYŁO polskiego dywizjonu ss aczkolwiek warto przeczytać tę książkę https://paskarz.pl/ksiazka/waffen-ss-jochen-boehl...
Minęło tyle lat po wojnie a do wielu z nas nie dochodzi wiadomość że np.upowcy byli polskimi obywatelami,że wielu polskich obywateli walczyło w AK(Afrika Korps) KRIEGS MARINE(jednego nawet poznałem) i Wehrmachcie i w armii sowieckiej.Różne były powody ale warto poznać ich motywacje.


Pół miliona Europejczyków walczących u boku Niemców pod sztandarem Waffen-SS. Kolaboranci? Zdrajcy? Oportuniści? Kim byli nieniemieccy członkowie tej zbrodniczej organizacji?

Dotkliwy brak ludzi w niemieckiej armii i administracji zmusił faszystów do stworzenia „nowych Niemców” – z obywateli krajów skandynawskich, bałtyckich, wschodnioeuropejskich, a nawet muzułmańskich mieszkańców Bałkanów. Ci ludzie ramię w ramię walczyli z Niemcami na froncie, mierzyli się z antyniemiecką partyzantką, służyli jako strażnicy w obozach koncentracyjnych, a wobec zbliżającej się klęski do samego końca wojny większość z nich biła się na ulicach upadającego Berlina.

Jakie pobudki nimi kierowały? Jaka była ich rola w Holokauście i zbrodniach wojennych, które zostały zainicjowane i przeprowadzone przez Niemców?

Jak na tym tle wyróżniała się Polska? Dlaczego nigdy nie udało się stworzyć dywizji Waffen-SS złożonej z rodowitych Polaków? Jakie formy przybierała tutaj kolaboracja z SS i niemiecką policją? I czy naprawdę różniła się od tej działającej w innych krajach?

Historycy z całej Europy po raz pierwszy łączą siły, aby opowiedzieć całościową historię setek nie-Niemców ochotniczo lub pod przymusem walczących w Waffen SS. Nie ograniczają się jednak tylko do przeszłości, lecz zajmują również współczesnością, próbując odpowiedzieć na pytanie, dlaczego w krajach bałtyckich i na Ukrainie członków Waffen-SS traktuje się dziś jak bohaterów.

Przemilczana historia...czasem boli, ale trzeba ja znać...w ten sposób Moskowia do dziś anektuje nowe tereny.Najpierw separatyści a potem prośba o ochronę Rosji
.W czwartek 7 listopada minęło dokładnie 80 lat od dnia, który większość podhalańskich górali chciałoby zapomnieć lub o którym nigdy nie słyszeli. Ich przodkowie skrzętnie tą datę przed nimi ukrywali. W ten dzień – 7 listopada 1939 roku – część działaczy przedwojennego Związku Górali przyjechało z delegacją do powoli rozgaszczającego się na Wawelu generalnego gubernatora podbitej przez nazistowskie Niemcy Polski – Hansa Franka. Górale złożyli mu tam hołd, który powtórzyli kilka dni później w Zakopanem.


Wizytę na Wawelu złożyli przedwojenny lider Stronnictwa Ludowego na okręg nowotarski – Wacław Krzeptowski oraz Karolina Gąsienica-Rój, Maria Siuty-Szwab, Stefan Krzeptowski oraz Józef Cukier. Nazistowskiemu dygnitarzowi wręczyli oni w dowód uznania za pokonanie polskiej armii złota ciupagę.

Niecały tydzień później – 12 listopada – Frank udał się z rewizytą do Zakopanego. Tu przygotowano dla niego wielką “pompę” i witano pod bramą honorową ustawioną na dzisiejszej ulicy Kościuszki (w trakcie wojny Adolf Hitler Strasse). W imieniu górali Hansa Franka przywitał ponownie Wacław Krzeptowski, który złożył podziękowanie za „oswobodzenie Górali od ucisku polskich władz” i wręczył mu pamiątkową odznakę góralską. Kolaborujący z Niemcami działacze góralscy zaczęli bowiem lansować tezę, że mieszkańcy Podhala nie są wcale Polakami! Jako że góralski krzyżyk niespodziany ma być podobny do swastyki, uznano, że Podhalanie to zaginione germańskie plemię.
Ponieważ trzeba było tą tezę jakoś zakorzenić w społeczeństwie, 29 listopada 1939 r. Wacław Krzeptowski zwołał zebranie przedwojennego Związku Górali, które zaakceptowało ideę Goralenvolk i wystosowało memoriał „o potrzebach ludności góralskiej”.

Należy podkreślić, że nie wszyscy działacze Związku Górali, w tym przedwojenny przewodniczący Henryk Walczak, poparli tę decyzję. Formalnie utworzono Goralenverein pod prezesurą Krzeptowskiego jako kontynuację Związku Górali.

Niemcy zaakceptowali ideę Goralenvolku, zaś gubernator Frank stwierdził w kwietniu 1940, że władze niemieckie uczynią zadość woli Górali, którzy chcą stanowić odrębny szczep. Wiosną 1940 powstała góralska szkoła powszechna (Goralische Volksschule), szkoła zawodowa (Goralische Berufschule für Volkskunst) oraz klub sportowy (Goralische Heimatsdienst). Zaprojektowano także flagę Goralenvolku, której Niemcy jednak oficjalnie nie zaakceptowali.

Dwa lata później – 20 lutego 1942 – został zawiązany Komitet Góralski (Goralisches Komitee) jako namiastka samorządu z Wacławem Krzeptowskim jako przewodniczącym. Wśród członków Komitetu Góralskiego znaleźli się m.in. działacze przedwojennego Związku Górali. Utworzono delegatury Komitetu w Zakopanem, Nowym Targu, Poroninie, Szaflarach, Czarnym Dunajcu, Szczawnicy, Chochołowie, Cichem i Rabce. Komitet miał stać się zalążkiem przyszłego „Państwa Góralskiego” (tzw. Goralenland). Poza akcją wydawania góralskich kart rozpoznawczych działalność komitetu była jednak całkowicie fasadowa. https://wiadomosci.com/minelo-80-lat-od-dnia-o-ktorym...