Rzeczywistość a fikcja„Wedle postmodernistycznej mody panującej na zachodnich uczelniach - wszystkie fakty, które rzekomo istnieją obiektywnie, są tylko intelektualnymi konstrukcjami. Co ma znaczyć, że nie istnieje różnica między faktyczną prawdą(rzeczywistością) a fikcją. Tymczasem taka różnica, i to zasadnicza, istnieje, a zdolność jej postrzegania ma absolutnie fundamentalne znaczenie dla każdego rozumnego człowieka"
Sardynki w puszceWczoraj, po raz kolejny, spóźniłem się na pociąg, który odjechał za wcześnie. Brzmi bez sensu? Być może, ale tak działają Koleje Mazowieckie.
Pokłosie wojnyZabieram głos w jakże drażliwej sprawie, której to drażliwość ostatnio podniosło „Pokłosie", ale nie po to, żeby wykazywać wyższość jednej racji nad inną, ale żeby zwrócić uwagę na to, jaką tragedią jest wojna. My, dzieci powojenne, karmieni telewizyjnymi obrazami w rodzaju „Czterech pancernych" czy „Klossa", zapożyczamy te obrazy i nimi myślimy. Powiem banał: rzeczywistość jest daleko bardziej złożona i bardziej tragiczna, niż pokazuje to najbardziej realny film wojenny.
Zjeść ciastko i mieć ciastko, LeninOstatnio zaobserwowałem efekt zmian światopoglądowych w naszym kraju. Otóż w telewizji muzycznej nadającej muzykę tak słabej jakości jak radio o tej samej nazwie, redakcja przed świętami Bożego Narodzenia życzyła swoim widzosłuchaczom „do siego roku" (sic!). Genialne.
Ekonomia a zdrowieWczoraj minister Rostowski wykonał decydujące uderzenie w źródło największych problemów małych i średnich przedsiębiorstw. Mali i średni przedsiębiorcy zgodnie twierdzą, że dokonano błędnej diagnozy problemu. Nawet dla mnie, dyletanta w kwestiach ekonomicznych, jest jasne, że problemem nie są pieniądze, a zawiłe i niejasne przepisy, których nawet Urząd Skarbowy nie jest w stanie zinterpretować w jednolity sposób. Rząd wieszczy (kolejny) sukces, daje (niby) marchewkę, której nikt nie skubnie, zwykli ludzie nadal mają problem.
ObławaJuż tak mam, że się z pewnymi rzeczami nie spieszę. W końcu obejrzałem „Obławę" i czuję satysfakcję. Dobry film. Odmitologizujący wojenną rzeczywistość. W moim odbiorze to jakby druga część „Róży", choć biorąc pod uwagę opisywane zdarzenia, „Róża" Smarzowskiego jest tą drugą. Tu reżyser inny, ale tematyka, a zwłaszcza podejście reżysera do tematu, podobne.
Obserwacje i wnioski. Mińskie peryferia. Poezja. Literatura. Spacery po mieście w słońcu i w słocie. Muzyka. Sport. Trochę tańca. Garść prawie filozoficznych uwag i prawie socjologicznych spostrzeżeń. Kilka zdjęć. Mój mińsko-mazowiecki blog."
